Ποίηση 5

16-5-1995

Εκείνο το βράδυ καταλάβαμε οτι έχουμε μάθει πια να βρίσκουμε και να ταιριάζουμε τα διαφορετικά κομμάτια.

Τα βράχια, τα δέντρα, ο λόφος με το αρχαίο κάστρο
η ύλη είχε φύγει από μέσα τους κι έμεινε μόνο σκιά
άνοιξα τα μάτια και είδα το φεγγάρι να φεύγει μακριά
μέχρι που έγινε κι αυτό μικρό, σαν ένα ακόμα άστρο.



2-5-1995

Τα φώτα και τα χρώματα, οι φωνές, τα γέλια και η μουσική ήταν όλα ψευδαισθήσεις. Όταν το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα και τα μάγια ξαφνικά λυθούν, τι θα μείνει απ' όλα αυτά;

Το άρωμα μιας γυναίκας
που μας ποτίζει και μας ναρκώνει τα μέλη
κι η υγρασία της νύχτας, γλυκιά και στυφή
σαν κρασί που χρόνια πάλιωνε σε δρύινο βαρέλι.

Emma

Στις διακοπές αυτό το καλοκαίρι διάβασα την Έμμα της Jane Austen σε ελληνική μετάφραση. Ήταν το μόνο βιλίο που βρήκα πρόχειρο, αλλά δεν το μετάνιωσα. Διαβάζεται ευχάριστα και έχει ενδιαφέρον και σαν περιγραφή των κοινωνικών σχέσεων της παλιάς εποχής.

Η αλήθεια είναι οτι αν είχε γραφτεί σήμερα θα είχε θεωρηθεί αφελές, και δικαιολογημένα, κάτι που ισχύει και για πολλά άλλα κλασσικά έργα. Οι αναγνώστες είναι τώρα πολύ πιο δύσπιστοι κι αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα της σύγχρονης λογοτεχνίας. Δεν είναι τόσο οτι γράφονται χειρότερες ιστορίες, όσο οτι δεν τις πιστεύουμε εύκολα και πολύ καλά κάνουμε.

Παρόλα αυτά, ενώ διάβαζα καθισμένος στο καρεκλάκι μου στην παραλία ένα από τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου, εκεί που η Έμμα και ο κύριος Νάιτλι αποκαλύπτουν ο ένας στον άλλον τα αμοιβαία τους αισθήματα, συγκινήθηκα. Για μια στιγμή ανησύχησα και λίγο μήπως έχω παραγίνει ευαίσθητος.

Το καφέ της Χαράς

Αυτές τις μέρες τέλειωσα τον τρίτο και τελευταίο κύκλο επεισοδίων του καφέ της Χαράς που έβλεπα στο Ιντερνέτ. Γενικά ήταν καλό σίριαλ αν και υπήρχαν και αστοχίες και σημεία που έκανε κοιλιά. Κάπου ανάμεσα στον δεύτερο και τρίτο κύκλο το έβλεπα πιο πολύ από κεκτημένη ταχύτητα, όπως όταν διαβάζεις ένα βιβλίο που έχασε το ενδιαφέρον αλλά λες τώρα αφού το άρχισα θα το τελειώσω.

Οι επιλογές των ηθοποιών ήταν πετυχημένες, για παράδειγμα οι καρακτερίστες όπως ο Χαλαχατεβάκης που πρωτοείδα στους Απαράδεκτους, ή ο Πολυμενέας που θύμιζε τον Σταυρίδη στις παλιές ταινίες. Ο Χάρης Ρώμας είχε τον πιο απαιτητικό ρόλο και σε κάποια σημεία δεν τα κατάφερε. Αλλά το βασικό σημείο που έκανε το σίριαλ ευχάριστο ήταν οτι έβλεπε όλους τους χαρακτήρες με συμπάθεια. Φαντάζομαι οτι ένας προοδευτικός και ένας συντηρητικός τηλεθεατής θα μπορούσαν να κρατήσουν διαφορετικά πράγματα ο καθένας, να τα διαβάσουν όπως θέλει ο καθένας, και να μείνουν και οι δυο ευχαριστημένοι.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Μαρία από την Γερμανία ή sfakomania, που ανέβασε στο veoh.com όλα τα επεισόδια. Θα χρειάστηκε πάρα πολλές ώρες αυτή η δουλιά.

Ποίηση 4

22-6-1993

Θα αφήσω πίσω τις ταβέρνες το λιμάνι και τα πλοία
την άμμο που χρόνια μαρμαρωμένος έχω μείνει
πάω ταξίδι μακρινό, για πόλεμο ή για ειρήνη
και ξαναβάζω την βαριά μου σκουριασμένη πανοπλία



22-11-1993

Τα μεγάλα δέντρα, η μυρωδιά του υγρού χώματος, οι αστείες φωνές των πουλιών, κάπως έτσι θα ήταν ο παράδεισος.

Kάτω από τον ήλιο ήμασταν μικροί
δυο σκαθάρια κρυμμένα στο χορτάρι
κι όταν συννέφιασε και άρχισε η βροχή
χωρέσαμε μαζί κάτω από ένα μανιτάρι

Sunderland

Χθες Σάββατο ήμουν στο Sunderland. Αν και ήξερα οτι η Nissan έχει εκεί ένα μεγάλο εργοστάσιο, περίμενα να δω ένα τυπικό δείγμα μεταβιομηχανικής παρακμής της βόρειας Αγγλίας. Τελικά, παρά τα σημάδια φτώχειας, η πόλη είναι πολύ πιο ωραία από οτι την φανταζόμουν.

Στο κέντρο έχει ένα μεγάλο και πολύ προσεγμένο πάρκο, αλλά με διαφορά η ομορφιά της πόλης είναι η θάλασσα της. Τα νερά είναι αρκετά καθαρά για κολύμπι. Δεν είναι βέβαια Μεσόγειος, αλλά υπάρχουν πολύ χειρότερα. Το κυριότερο, η παραλία δεν έχει τσιμέντο και τα σπίτια και τα κέντρα διασκέδασης είναι πολλά μέτρα πιο πίσω και όχι πάνω στο κύμμα.

Xθες ήταν κάτι σαν γιορτή για το Sunderland. Η ποδοσφαιρική ομάδα που φέτος ανέβηκε στην Α' Εθνική έδινε το πρώτο της παιχνίδι. Στους δρόμους πάνω από τους μισούς ανθρώπους φορούσαν τις ασπροκόκκινες φανέλες της ομάδας, όλες οι ηλικίες και τα φύλλα, από μικρά παιδιά μέχρι γιαγιάδες. Πρέπει να την αγαπάνε πολύ την ομάδα τους. Πρόλαβα να δω το τελευταίο μισάωρο του αγώνα σε μια παραλιακή pub. Η Sunderland κέρδισε την Tottenham 1-0 με γκολ στο 93. Όταν μπήκε το γκολ ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που σκέφτεσαι οτι αν θέλεις πολύ κάτι και το περιμένεις τελικά συμβαίνει.

Σέιχ Σου

Το Σέιχ Σου ή Χίλια Δένδρα, το προαστιακό δάσος της Θεσσαλονίκης.

Ποίηση 3

1994

Η ζέστη και η ακινησία εκείνης της νύχτας είχαν μπει μέσα μου και με είχαν παραλύσει.

Επτά το πρωί ξυπνά η Θεσσαλονίκη
φέτος η αργία θα πέσει Τετάρτη
ένα φάντασμα μου τραβά το μανίκι
δωσ' την ψυχή σου μου λέει, του λέω πάρτη



28-6-1993

Θα περνούσαμε τον ωκεανό
στην πλάτη μιας τεράστιας θαλάσσιας χελώνας
το δάσος
πίσω από μια αλεπού που όλο γύριζε το κεφάλι και μας έγνεφε
και τη έρημο
πάνω στα γυμνά βήματα μιας γυναίκας που δεν συναντήσαμε ποτέ

Επταπύργιο

Το Επταπύργιο ή Γεντί Κουλέ στο τέρμα της άνω πόλης.

Ποίηση και φωτογραφίες 2

19-11-1993

Όταν για μια στιγμή σταματήσαμε κάτω από ένα δέντρο για να ξεκουραστούμε νιώσαμε στο πρόσωπο μας το αεράκι που έφτανε από την ακτή.

Πεύκα, ελιές,
χωράφια με κίτρινο θερισμένο στάχυ.
Πίσω μας μια παράξενη θάλασσα
γεμάτη κοράλια και φύκια.
Ήτανε εκείνες οι μέρες που ακόμα μαθαίναμε τον κόσμο
και τις νύχτες κοιμόμασταν σε ένα στρώμα από χρωματιστά χαλίκια.






12-3-1994

Μετά τις δέκα το δωμάτιο άρχισε να γεμίζει από το φως του φεγγαριού την ησυχία και την δροσιά της νύχτας. Το πιο αργόσυρτο βράδυ του Αυγούστου.

Κι όταν ασάλευτη μέσα στο σκοτάδι
κοίταζεις το σώμα σου στον καθρέφτη
ο χρόνος σκοντάφτει, τρεκλίζει και πέφτει.