Εισπράχτορες

Παλιά τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ είχαν εισπράχτορες αλλά τους καταργήσανε, στην αρχή από τα μονά λεωφορεία και μετά και από τα διπλά.

Εισπράχτορας δεν ήταν και η καλύτερη δουλιά. Το χαμηλό κοινωνικό στάτους της δουλιάς ήταν παροιμιώδες, και περνούσαν τη μέρα τους περιορισμένοι σε έναν πολύ στενό χώρο στο πίσω μέρος του λεοφωρείου. Αλλά εκεί πέρα ήταν βασιλιάδες. Κόβανε εισιτήρια, ανοίγανε την πίσω και την μεσαία πόρτα, και λέγανε τις στάσεις από ένα μικροφωνάκι. Το “Φύγιεε ...” που λέγανε στον οδηγό για να ξεκινήσει μετά από κάθε στάση ήταν το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της κουλτούρας τους. Τώρα που οι στάσεις ανακοινώνονται στο λεωφορείο από έναν ηλεκτρονικό πίνακα, και από τα μεγάφωνα στα ελληνικά και στα αγγλικά, αντικειμενικά είναι πρόοδος, αλλά δεν είναι το ίδιο.

Αντίθετα με άλλα λαϊκά επαγγέλματα ο εισπράχτορας δεν έχει αφήσει το στίγμα του στις τέχνες. Ο Διονυσίου για παράδειγμα έχει τραγουδήσει τον παλιατζή, τον περιπτερά και τον ταξιτζή. Είναι αλήθεια βέβαια οτι ο εισπράχτορας δεν είχε τόσο μεγάλο ρόλο στην καθημερινότητα όσο ο περιπτεράς ή ο ταξιτζής, αλλά γενικά ήταν πιο συμπαθής. Πέρα από τον Διονυσίου, και χωρίς να το έχω ψάξει και πολύ, ο εισπράχτορας νομίζω οτι εμφανίζεται από ελάχιστα ως καθόλου σε τραγούδια, ποιήματα, πεζά, ή ταινίες, ή έστω και σε φωτογραφίες. Άλλα λαϊκά επαγγέλματα όπως λαχειοπώληδες, κουλουρτζήδες, καστανάδες έχουν πολύ πιο έντονη παρουσία στις τέχνες.

Κι όμως ο εισπράχτορας ήταν ένα σταθερό σημείο ανθρώπινης επαφής στο πίσω μέρος του λεοφωρείου. Το ζωντάνευε με τη παρουσία του, ιδίως όταν ήταν ψιλοάδειο και όταν είχε κέφια και έπιανε κουβέντα με τους επιβάτες, συνήθως για κοινωνικά ζητήματα. Θα υπάρχει κάποιος λόγος που έχουν αγνοηθεί τόσο πολύ από τους καλλιτέχνες, αλλά δεν παύει να είναι αδικία.

Η χαρισάμενη εποχή

Η χαρισάμενη εποχή είναι το πρώτο βιβλίο από το μυθιστόρημα οι Πανθέοι του Τάσου Αθανασιάδη. Ένας από τους λόγους που με έκαναν να το αγοράσω είναι οτι θυμήθηκα το σίριαλ οι Πανθέοι που παιζόταν στην τηλεόραση την δεκαετία του '70. Ήταν πολύ δημοφιλής εκπομπή και την έβλεπα, αλλά επειδή ήμουν μικρός δεν θυμάμαι καθόλου την υπόθεση. Η μόνη σκηνή που θυμάμαι είναι όταν κυρήχτηκε ο πόλεμος και μπαίνει ένας μέσα σε ένα δωμάτιο και λέει οτι άρχισε ο πόλεμος ενώ από τα παράθυρα ακουγόταν οι σειρήνες.

Είμαι σε δίλημμα αν θα πρέπει να διαβάσω την συνέχεια, τη Μάρμω Πανθέου και την Κερκόπορτα. Το βιβλίο έχει το μεγάλο ελλάτωμα οτι αν και έναι γραμμένο με ποιητική διάθεση, ποίηση στις σελίδες του δεν υπάρχει. Οι μεταφορές, οι συμβολισμοί, οι εικόνες, είναι όλα εκεί, αλλά όπως τόσο πολύ συχνά συμβαίνει, δεν λειτουργούν. Ειδικά αν συγκρίνεις τους Πανθέους με τις ακυβέρνητες πολιτείες του Τσίρκα που αναφέρονται στην ίδια περίπου εποχή και ξεχειλίζουν από ποίηση, τότε το έλλειμμα ποίησης των Πανθέων γίνεται φανερό.

Από την άλλη πλευρά, οι χαρακτήρες του βιβλίου, αντικατοπτρίζοντας πιστεύω κάποιο βάθος του συγγραφέα σαν διανοούμενου, είναι σύνθετοι και θέλω να δω πως εξελίσσονται. Επιπλέον, το βιβλίο έχει ενδιαφέρον και αξία σαν ιστορική καταγραφή της εποχής του. Σ' αυτό το επίπεδο, εκείνο που με ξάφνιασε είναι ο μοντερνισμός της Αθήνας του 1939. Οι ήρωες του βιβλίου οδηγούν ΙΧ, ταξιδεύουν με αεροπλάνο, τα σπίτια τους έχουν ασανσέρ, πίνουν ουίσκυ, ακούνε κουβανέζικη μουσική, πάνε σε φιλανθωπικές εκδηλώσεις για τους σεισμοπαθείς της Τουρκίας, έχουν μετοχές της Εθνικής και παίζουν στο χρηματιστήριο. Δηλαδή η ζωή της αστικής τάξης τότε μοιάζει σε πολλά με τη ζωή της μεσαίας τάξης σήμερα. Αλλά και πάλι σε σύγκριση με τον κοσμοπολιτισμό των ακυβέρνητων πολιτειών, η ατμόσφαιρα μπορεί να θεωρηθεί σχεδόν επαρχιακή.

Σχέδια για το 2008

Ένα πρώτο σχέδιο για το 2008 είναι να πάω στο γήπεδο να δω τη Sunderland. Χρόνια τώρα θέλω να πάω να δω αγγλικό ποδόσφαιρο αλλά συνέχεια το αναβάλλω. Το μόνο που πρέπει να προσέξω είναι να πάω αυτή τη σεζόν γιατί η Sunderland κινδυνεύει να πέσει. Μπορώ βέβαια να πάω να την δω και στην Β' Εθνική, αλλά δεν θα είναι το ίδιο.

Το δεύτερο σχέδιο είναι να πάω σε ένα εστιατόριο με ένα αστέρι Michelin. Ο τελικός στόχος είναι κάποτε να πάω σε εστιατόριο με τρία αστέρια Michelin, φέτος με μια έννοια θα προετοιμάσω το έδαφος γιατί δεν μπορεί να πας κατευθείαν σε τρία αστέρια. Θα είναι σαν να μην έχεις ταξιδέψει ποτέ έξω από την Ελλάδα και ξαφνικά πας μια πολυήμερη στην Καραϊβική. Δεν θα μπορέσεις να εκτιμήσεις την εμπειρία.

Ένα τρίτο πράγμα που για πολλά χρόνια τώρα θέλω να κάνω, είναι να δω ένα ματς snooker στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Sheffield. Αλλά αυτό το αφήνω για το 2009.

Θα ήθελα και να αρχίσω να πηγαίνω γυμναστήριο, να μάθω καμιά ξένη γλώσσα και κανένα μουσικό όργανο που από παιδί ήθέλα να παίζω, και ίσως να ξεκινήσω να γράφω ένα μυθιστόρημα, αλλά δεν το βλέπω να κάνω τέτοια πράγματα.

01:26:54

Είναι δύσκολο να κάνεις κριτική στo 01:26:54. Όπως λέει και η ίδια η ταινία, πως μπορείς να ξεχωρίσεις την τέχνη από την πολιτική;

Ο αρχικός προϋπολογισμός του 01:26:54 ήταν 6500 ευρώ, και τα γυρίσματα έγιναν μέσα σε μια εβδομάδα, για να μειωθεί φαντάζομαι το κόστος ενοικίασης του εξοπλισμού. Παρόλα αυτά, ο πρώτος στόχος των παραγωγών, δηλαδή η “δημιουργία ενός κατά το δυνατόν αισθητικά άρτιου έργου, που εκτός των άλλων θα προσπαθήσει να αποδείξει ότι είναι δυνατή μια τέτοια παραγωγή έξω από τα εργαστήρια του Θεάματος”, επιτεύχθηκε απόλυτα, ότι κι αν εννοούν με αυτά τα εργαστήρια του Θεάματος.

Η έλλειψη χρημάτων και η στενότητα χρόνου αντισταθμίστηκαν με το παραπάνω από την εθελοντική δουλιά, το μεράκι και τις τεχνικές γνώσεις των συντελεστών. Οι τεχνικές γνώσεις, ή καλύτερα ο τρόπος που χρησιμποποιήθηκαν για να καλύψουν προβλήματα με τη σκηνοθεσία, το σενάριο, τις ηθοποιίες και τα σκηνικά, ήταν πιστεύω η μεγαλύτερη αδυναμία της ταινίας. Ειδικά οι γρήγορες αλλαγές γωνίας και άλλα κόλπα με την κάμερα που συναντάς σε ένα βιντεοκλίπ. Η αλήθεια είναι οτι χωρίς αυτά το αποτέλεσμα θα ήταν πιο φτωχό και άτεχνο. Από την άλλη, σε ένα εγχείρημα σαν κι αυτό περιμένεις μεγαλύτερη αμεσότητα και απλότητα στην προσέγγιση των προβλημάτων. Όσο μπορούσαν θα έπρεπε να δουλέψουν πάνω στα προβλήματα με τη σκηνοθεσία, το σενάριο και τους ηθοποιούς, παρά να βασίζονται στη τεχνική για να τα καλύψουν.

Μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στην Υφανέτ, και σίγουρα πολλοί από τους συντελεστές θα έχουν σχέση με την κατάληψη που έχει γίνει μια από τις κύριες εστίες δημιουργικότητας στη Θεσσαλονίκη. Θα είναι πολύ κρίμα να κλείσει η κατάληψη και να γίνει ο χώρος μουσείο.

Την ταινία την κατέβασα σε torrent από την ιστοσελίδα black-tracker

http://www.black-tracker.gr/details.php?id=170
http://www.black-tracker.gr/faq.php

Μέχρι τώρα δεν είχα BitTorrent client στον υπολογιστή μου και για να την κατεβάσω έβαλα τον μTorrent, έναν από τους δυο BitTorrent clients που προτείνει ο black-tracker. Είναι ένα πολύ μικρό πρόγραμμα και δεν πήρε ούτε δυο λεπτά για να το κατεβάσω και να το εγκαταστήσω. Αλλά μετά για να καταβάσω την ταινία πήρε σχεδόν μια μέρα γιατί το αρχείο ήταν 2.3G, αρκετά μεγάλο για μια ταινία 25 λεπτών. Αλλά είναι ποιότητα DVD και έχει και διάφορα extra όπως σκηνές από τα γυρίσματα. Επειδή δεν πρόσεξα την διάρκεια της ταινίας στο black-tracker, πριν την δω νόμιζα οτι ήταν μεγάλου μήκους.

Η ιστοσελίδα της ταινίας

http://disobey.net/01.26.54/
http://www.disobey.net/01.26.54/index2.html

Το trailer στο Youtube

Local

Το local της καινούριας γειτονιάς είναι μια τυπική παραδοσιακή pub με χαμηλά ταβάνια, μικρά παράθυρα, και βαριά διακόσμηση. Αυτά τα κτίρια είναι σαν να σχεδιάστηκαν για να κρατάνε τον έξω κόσμο σε απόσταση. Ειδικά Σάββατο ή Παρασκευή βράδυ, μπορεί και να αρχίσεις να νιώθεις οτι ο υπόλοιπος κόσμος εξαφανίστηκε. Κι αν έχει κάποια παρουσία αυτή είναι χρονική, δεν είναι κάτι που βρίσκεται πέρα από τους τοίχους, αλλά κάτι που ξέρεις οτι θα έρθει σε μια δυο ώρες όταν η pub κλείσει.

Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί, ειδικά αργά το βράδυ όταν έχουν πιει μερικά ποτήρια. Εκεί που κάθεσαι πάντα θα έρθει κάποιος να σου μιλήσει. Ένας καλός άνθρωπος που γνωρίσαμε είναι ο Jimmy, που είναι 83 χρονών και παίζει πολύ καλό μπιλιάρδο για την ηλικία του. Μας είπε οτι ήταν στα εγκαίνια της pub, την δεκαετία του 50, αλλά δεν έρχεται συχνά γιατί το στέκι του είναι το Working Men's Club. Μια μέρα που είχε κερδίσει στο Bingo γύρω στις 50 λίρες επέμενε να μας κεράσει. Μετά τον κέρασα και εγώ, και μετά επέμενε να ξανακεράσει αλλά του είπα άσε καλύτερα μια άλλη φορά.

Κάθε Σάββατο έχει karaoke. Υπάρχουν δυο τρεις κοπέλες με ωραία φωνή που λένε πολλά τραγούδια η καθεμία και φαίνεται να το ευχαριστιούνται που γίνονται το κέντρο της βραδιάς. Ίσως μια μέρα σηκωθώ να τραγουδήσω, αλλά για την ώρα αυτό είναι μακρινό σχέδιο.

Μέχρι στιγμής, τις λίγες φορές που έχω πάει εκεί, δεν έχω δει καυγά, ίσως επειδή όλοι φαίνεται να γνωρίζονται με όλους. Το θεωρώ καλό σημάδι γιατί η γειτονιά είναι λαική και συχνάζουν λαικοί άνθρωποι, και ειδικά στην Αγγλία οι καυγάδες σε τέτοια μέρη συνηθίζονται. Αντίθετα στην Γερμανία δεν είδα ποτέ καυγά σε μπαρ ή στο δρόμο, και ούτε και στην Ελλάδα θυμάμαι ποτέ, αν και μπορεί η μνήμη μου να είναι επιλεκτική. Στο Fat Jack, το local μου πριν κάποια χρόνια, είχε καυγά τουλάχιστον μια φορά το μήνα. Συνήθως ήταν προς το τέλος της βραδιάς όταν όλοι είχαν πιει, και ήταν στιγμιαίος, ούτε που προλάβαινες να δεις τι έγινε. Αλλά μετά ο ιδιοκτήτης έκλεινε την μουσική και σταματούσε να σερβίρει για να αδειάσει γρήγορα το μαγαζί και να μην έχει μπλεξίματα. Ήταν λίγο σουρεαλιστικό και ένιωθα κάτι ανάμεσα σε μελαγχολία και απορία. Τη μια στιγμή φωνές, γέλια, τραγούδια, It's raining men hallelujah, Wake me up before you gogo, και ένα κλίμα γενικευμένης ευθυμίας, και την άλλη στιγμή ησυχία, σπασμένα ποτήρια, ματωμένα κεφάλια.

Μετακόμιση

Όταν πριν ένα χρόνο νοίκιαζα το σπίτι ήξερα οτι ήταν προσωρινή λύση. Ήταν ένα παλιό και μικρό διαμέρισμα, από αυτά που συνήθως νοικιάζουν ξένοι για ένα εξάμηνο ή για ένα χρόνο σε τσιμπημένες τιμές. Στις αρχές αυτού του μήνα μετακομίσαμε, περίπου ένα χιλιομέτρο μακριά από εκεί που μέναμε, σε ένα πολύ μεγαλύτερο σπίτι με 20 λίρες μικρότερο ενοίκιο. 'Οταν πρωοέψαχνα σπίτι, είχα δει οτι σ' αυτήν την περιοχή υπάρχουν φθηνά σπίτια, αλλα επειδή δεν ήξερα καθόλου τη γειτονιά, και δεν είχα και χρόνο να το ψάξω, δίστασα. Ένας άλλος λόγος που τώρα δίνουμε τόσο λίγα λεφτά είναι οτι νοικιάσαμε κατευθείαν από την ιδιοκτήτρια, χωρίς μεσίτη.

Οι μετακομίσεις είναι κουραστικό πράγμα, αλλά μετά από τόσες φορές που έχω αλλάξει σπίτι τα τελευταία χρόνια, έχω πάνω κάτω μάθει πως να τις κάνω χωρίς πολύ άγχος και χωρίς να ξοδεύω πολύ ενέργεια. Ένα άλλο πρόβλημα με αυτές τις μετακομίσεις είναι οτι στην αρχή το καινούριο σπίτι, οι τοίχοι, τα έπιπλα, αλλά και η γειτονιά και η στάση του λεωφορείου, δεν σου φαίνονται τόσο οικεία όσο πριν. Αλλά ξέρω οτι είναι απλώς θέμα χρόνου να τα συνηθίσεις.

Την προηγούμενη εβδομάδα έκανα και λίγο κηπουρική στην αυλή. Μικροαστική δουλιά αλλά κάποιος έπρεπε να την κάνει. Η αλήθεια είναι οτι εκεί που έκοβα το γρασίδι με την μηχανή, για μια στιγμή σκέφτηκα πως έχω γίνει τελείως μικροαστός. Όχι επειδή έκοβα τα χόρτα, η δουλιά ντροπή δεν είναι, αλλά γιατί το γρασίδι του γείτονα μου φαινόταν πολύ πιο πράσινο από το δικό μας. Μετά όμως πρόσεξα οτι έχει κλαδέψει τους θάμνους του φράχτη και έχει περισσότερο ήλιο στην αυλή, οπότε μπορεί το γρασίδι του να είναι αντικειμενικά πιο πράσινο.

Coetzee

Τον Coetzee τον πρωτοάκουσα το 2003 όταν πήρε το Νόμπελ λογοτεχνίας. Από αυτά που είχα διαβάσει τότε στις εφημερίδες, κατάλαβα οτι πρόκειται για πραγματικό διανοούμενο, αλλά παρόλα αυτά δεν αγόρασα κανένα βιβλίο του. Μόλις φέτος διάβασα το Youth και το The life and times of Michael K.

Κάτι παρόμοιο μου είχε συμβεί πιο παλιά με το Και με το φως του λύκου επανέρχονται της Ζυράννας Ζατέλη. Από αυτά που είχα ακούσει για το βιβλίο και την συγγραφέα πίστευα οτι θα άξιζε να το διαβάσω, αλλά λίγο η καχυποψία μου με την ποιητική ακροβασία του τίτλου, λίγο οτι τότε ήμουν και ψιλοαντιδραστικός, τελικά δεν το διάβασα ποτέ.

Και το Youth και το The life and times of Michael K. μου άρεσαν, και μπορεί αργότερα να διαβάσω και άλλα βιβλία του Coetzee, αλλά δεν ήταν τα αριστουργήματα που έλπιζα. Ειδικά το τέλος και των δυο βιβλίων ήταν προβληματικό. Στο Youth το τέλος ήταν τόσο αναξιομνημόνευτο, που λίγες μέρες αργότερα αναρωτιόμουν αν πραγματικά το είχα τελειώσει ή είχαν μείνει ακόμη κάποιες σελίδες να διαβάσω. Δεν λέω ότι στο τέλος κάθε βιβλίου πρέπει να συμβαίνει κάτι συγκλονιστικό, το Ulessys τελειώνει με τον μπερδεμένο εσωτερικό μονόλογο της Molly, και είναι αριστούργημα. Στο The life and times of Michael K. το τέλος μου φάνηκε ακόμα χειρότερο, σχεδόν κακοτεχνία. Σαν να ήθελε ο συγγραφέας να πει κάτι με μια αλληγορία, αλλά καλλιτεχνικά δεν του βγήκε.

Αναρωτιέμαι αν τελικά θα διαβάσω κάποιο βιβλίο της Doris Lessing που κέρδισε το φετινό Νόμπελ. Επειδή έτσι κι αλλιώς δεν με βλέπω να διαβάζω και πολύ σύγχρονη λογοτεχνία, ίσως το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να διαβάζω βραβευμένους συγγραφείς. Από την άλλη, το να τρέχεις κάθε χρόνο να αγοράζεις τα βιβλία του τελευταίου που πήρε ένα βραβείο καταντάει μπανάλ.

Ερωτηματολόγια

Για κάθε δέσμη μαθημάτων, οι φοιτητές συμπληρώνουν ένα ερωτηματολόγιο στο τέλος των παραδόσεων του εξαμήνου και ένα μετά τις εξετάσεις. Λένε τη γνώμη τους για τα μαθήματα και τους διδάσκοντες και κάνουν προτάσεις για βελτιώσεις. Αυτά τα ερωτηματολόγια σου δίνουν μια πολύ καλή ιδέα για την πραγματικότητα μέσα στην τάξη. Το πιο χαρακτηριστικό, που σε κάνει να καταλάβεις πόσο δύσκολη είναι η δουλιά, είναι οι εντελώς διαφορετικές απόψεις που μπορεί να έχει ο ένας φοιτητής από τον άλλο. Ένας θα παραπονεθεί οτι στις παραδόσεις δεν καταλαβαίνει τίποτα και κάποιος άλλος θα πει οτι είναι ντροπή να διδάσκεται τόσο εύκολη ύλη.

Τα ερωτηματολόγια δεν είναι αξιολογηση, γιατί αλλιώς οι φοιτητές θα μας έκαναν οτι ήθελαν. Αλλά η επεξεργασία τους είναι σοβαρή διαδικασία. Ο κάθε διδάσκοσκοντας συμπληρώνει μια τρισέλιδη αναφορά και την στέλνει σ' αυτόν που συντονίζει τη δέσμη. Αυτός γράφει μια αναφορά και την στέλνει σ' αυτόν που συντονίζει τα μαθήματα του έτους, ο οποίος γράφει μια άλλη αναφορά που συζητιέται σε μια συνεδρίαση του τμήματος ειδικά για θέματα διδασκαλίας.

Επειδή τα ερωτηματολόγια είναι ηλεκτρονικά και όλοι μπορούν να τα διαβάσουν, και επειδή πολλοί έτσι κι αλλιώς θα τα διαβάσουν για να γράψουν τις αναφορές, τα αρνητικά σχόλια δημιουργούν άσχημα συναισθήματα. Και οι φοιτητές δεν έχουν αναστολές στο τι γράφουν. Για παράδειγμα, στην ερώτηση τι προτείνουν να αλλάξει σε ένα μάθημα κάποιοι γράφουν ο διδάσκοντας.

Ένας συνάδελφος είχε ένα σχόλιο για τις μπλούζες που φοράει, και το πήρε και στα σοβαρά και στεναχωρέθηκε. Άλλοι στο τμήμα λένε οτι οι φοιτητές πρέπει να γράφουν μόνο για πράγματα σχετικά με τη διδασκαλία, άλλοι πάλι λένε οτι τέτοια ανώνυμα σχόλια είναι πολύ χρήσιμα αν θες να μάθεις που βρίσκεσαι, γιατί ποιος θα σου πει κατά πρόσωπο οτι οι μπλούζες σου είναι σαν πυτζάμες.

Πριν λίγες εβδομάδες, όταν διάβασα τα σχόλια για να γράψω τις αναφορές μου, χάρηκα που γενικά ήταν θετικά. Το σχόλιο που μου έδωσε την μεγαλύτερη χαρά, αν και στην αρχή δεν το πολυπρόσεξα, ήταν ένα που έλεγε οτι ο τρόπος διδασκαλίας μου ήταν relaxed, informal but informative. Αυτό το relaxed ειδικά, το πήρα σαν ένδειξη οτι με βρίσκουν cool σαν άτομο. Για μια στιγμή σκέφτηκα και μήπως κάποιος έκανε πλάκα (που το είδε το relaxed), αλλά δεν νομίζω.

Αρχίζουν τα μαθήματα

Σε λίγες μέρες αρχίζουμε τα μαθήματα. Για μένα, όπως νομίζω και για τους περισσότερους συνάδελφους, το πρώτο μάθημα της χρονιάς, ιδιαίτερα στους πρωτοετείς που τους βλέπουμε για πρώτη φορά, είναι κάτι ξεχωριστό. Μπαίνεις στην τάξη και έχεις την αίσθηση οτι εκείνη τη στιγμή κάτι σημαντικό συμβαίνει. Αν και πιστεύω οτι αυτό το συναίσθημα θα μείνει για πολλά χρόνια, η ιδιαιτερότητα της στιγμής βρίσκεται πιο πολύ στο μυαλό μας χωρίς στην πραγματικότητα να συμβαίνει και τίποτα σπουδαίο.

Ειδικά σε μεγάλες τάξεις των 70-80 ατόμων, στο τέλος της χρονιάς δεν ξέρεις ούτε τα ονόματα των περισσότερων. Ούτε και θυμάμαι από τα φοιτητικά μου χρόνια κάποιο μάθημα που να με άγγιξε ιδιαίτερα. Από την άλλη, πάντα μπορείς να ελπίζεις οτι μια καλή σειρά μαθημάτων μπορεί να κάνει κάποια διαφορά σε δυο τρεις φοιτητές και αυτό πρέπει να είναι αρκετό. Κάτι σαν αυτό που είχε πει ο Γκάλης, και ένα μόνο παιδί να σώσω από τα ναρκωτικά με την καριέρα μου, έχω πετύχει.

Πιο άμεση επαφή με τους φοιτητές υπάρχει όταν επιβλέπεις κάποια εργασία τους. Εκεί υπάρχει μια δύσκολη ισορροπία που πρέπει να κρατηθεί. Από τη μια, θέλεις να τους μεταδώσεις κριτική σκέψη, ίσως και κάποιο σκεπτικισμό όταν για παράδειγμα διαβάζουν εργασίες άλλων ή ψάχνουν πληροφορίες στο Ιντερνέτ. Για πρακτικούς λόγους θέλεις να τους μάθεις και κάποια κόλπα που θα κάνουν τους βαθμολογητές ή τους κριτές να δουν την εργασία τους με καλύτερο μάτι. Από την άλλη, αν το παρακάνεις σε αυτήν την κατεύθυνση, θα τους μεταδώσεις κυνισμό και αυτό είναι η μεγαλύτερη ζημιά που μπορείς να κάνεις.

Αυτές τις μέρες κατάλαβα οτι υπάρχουν και κάποιες φορές που είσαι τυχερός και έχεις φοιτητές που όχι μόνο δεν χρειάζεται να τους μεταδώσεις ενδιαφέρον, αλλά αυτοί σε κάνουν να ξαναβρείς τον ενθουσιασμό σου.

Κόντρα στον ήλιο

Την Παρασκευή μετά τη δουλιά πήγα ένα μικρό περίπατο με την φωτογραφική μηχανή. Για την ώρα έχω μια compact HP που αγόρασα από το MediaMarkt με 80 ευρώ όταν έχασα την προηγούμενη. Αργότερα σκέφτομαι να αγοράσω μια SLR.

Από ότι κατάλαβα, με τις ψηφιακές μηχανές είναι πολύ εύκολο να βγάλεις φωτογραφίες κόντρα στον ήλιο. Ακόμα κι αν κάτι πάει στραβά, μπορείς να διορθώσεις την φωτεινότητα και το κοντράστ αφού φορτώσεις τις φωτογραφίες στον υπολογιστή, ενώ με τα φιλμ ακόμα και οι σωστές φωτογραφίες καταστρέφονταν στην αυτόματη εμφάνιση. Το μόνο πρόβλημα που βλέπω από όλες αυτές τις ευκολίες είναι οτι σε κάνουν λίγο τεμπέλη. Δεν σκέφτεσαι και πολύ τον φωτισμό ή το καδράρισμα γιατί ξέρεις οτι μπορείς εύκολα να τα διορθώσεις αργότερα. Ούτε χρειάζεται και πολύ σκέψη τι θα φωτογραφήσεις γιατί μια φωτογραφία δεν κοστίζει τίποτα. Μέσα σε δυο ώρες έβγαλα 70 φωτογραφίες ενώ με φιλμ δεν θα έβγαζα ούτε δέκα.

Ρούχα δεύτερο χέρι

Το Σάβαττο αγόρασα από το Age Concern ένα μάλλινο πουλόβερ με 3,50 λίρες, από δεύτερο χέρι αλλά σε πολύ καλή κατάσταση. Πολλές φιλανθρωπικές οργανώσεις όπως το Age Concern, το Heart Foundation, η Oxfam έχουν στα μαγαζιά τους μεταχειρισμένα ρούχα. Τα πουλάνε πολύ φτηνά γιατί δεν τα αγοράζουν αλλά τους τα χαρίζουν για ενίσχυση. Τον χειμώνα αγόρασα ένα μπουφάν Trespass με 10 λίρες.

Εκτός από τις τιμές, ένας άλλος λόγος που μου αρέσει να ψωνίζω από τέτοια μαγαζιά είναι οτι σου δίνουν περισσότερες επιλογές από τα μεγάλα εμπορικά. Ένα πολυκατάστημα μπορεί να έχει πιο πολύ χώρο, αλλά πουλάει μόνο δυο τρεις γραμμές ρούχων κάθε σεζόν, ενώ στα μεταχειρισμένα το κάθε ρούχο είναι διαφορετικό. Μετά βοηθάς ένα καλό σκοπό, ίσως και περισσότερο από αυτόν που χάρισε το ρούχο στο κατάστημα. Το κυριότερο όμως για μένα είναι οτι έτσι περιορίζεις την κατανάλωση, ακόμα περισσότερο και από όταν κάνεις ανακύκλωση.

Θυμάμαι πως όταν πρωτοάρχισα να φοράω συνειδητά ρούχα από δεύτερο χέρι ένιωθα ένα ευχάριστο συναίσθημα, όπως όταν κάνεις μια καλή πράξη. Αλλά αυτό σιγά σιγά πέρασε και τώρα ούτε που θυμάμαι αν κάτι το αγόρασα καινούριο ή μεταχειρισμένο. Αν και έτσι κι αλλιώς τον τελευταίο καιρό μόνο εσώρουχα αγοράζω καινούρια, κι αυτό όχι επειδή έχω κάποια προκατάληψη, αλλά γιατί δεν πουλάνε μεταχειρισμένα.

Γιορτή μπύρας

Αυτήν την Παρασκευή μετά τη δουλιά πήγαμε 5-6 συνάδελφοι στη γιορτή μπύρας της CAMRA, Campaign for real ale. Ο καθένας είχε από έναν κατάλογο και σημειώναμε τι έχουμε δοκιμάσει. Ο Μπάρνι και εγώ γράφαμε δίπλα στην επίσημη περιγραφή της μπύρας τα δικά μας σχόλια.

Όπως και οι περισσότεροι εκεί, αγοράζαμε μισά pints αντί για ολόκληρα. Σε τέτοια μέρη περισσότερο πας για να δοκιμάσεις διαφορετικές γεύσεις παρά να πιεις ποσότητα. Μια δυνατή γεύση ήταν η Moorhouses Black Cat. Οι σημειώσεις μου συμφωνούν με την επίσημη περιγραφή "A dark refreshing brew with a distinctive chocolate malt flavour and a smooth hoppy finish". Μια άλλη μπύρα που ξεχώρισα ήταν η St Austell Tinners από την Κορνουάλη. Εκλεπτυσμένη γεύση, κατέβαινε ευχάριστα και θα ήταν ιδανική για να αρχίσεις ή για παρέες που πίνουν αρκετά ποτήρια.

Ένα περίεργο που έχω παρατηρήσει σε τέτοιες περιπτώσεις είναι οτι αν προς το τέλος της βραδιάς πεις στους άλλους "Το ξέρω οτι είναι ανεύθυνο αλλά είστε για μια ακόμα μπύρα" αντί για απλά ένα "είστε για μια ακόμα μπύρα", οι πιθανότητες να δεχτούν αυξάνονται. Για κάποιο λόγο ο άλλος μάλλον σκέφτεται "Ναι δεν είμαστε ανόητοι, το ξέρουμε οτι είναι ανεύθυνο, ας πιούμε λοιπόν ακόμα μία".

Ποίηση 5

16-5-1995

Εκείνο το βράδυ καταλάβαμε οτι έχουμε μάθει πια να βρίσκουμε και να ταιριάζουμε τα διαφορετικά κομμάτια.

Τα βράχια, τα δέντρα, ο λόφος με το αρχαίο κάστρο
η ύλη είχε φύγει από μέσα τους κι έμεινε μόνο σκιά
άνοιξα τα μάτια και είδα το φεγγάρι να φεύγει μακριά
μέχρι που έγινε κι αυτό μικρό, σαν ένα ακόμα άστρο.



2-5-1995

Τα φώτα και τα χρώματα, οι φωνές, τα γέλια και η μουσική ήταν όλα ψευδαισθήσεις. Όταν το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα και τα μάγια ξαφνικά λυθούν, τι θα μείνει απ' όλα αυτά;

Το άρωμα μιας γυναίκας
που μας ποτίζει και μας ναρκώνει τα μέλη
κι η υγρασία της νύχτας, γλυκιά και στυφή
σαν κρασί που χρόνια πάλιωνε σε δρύινο βαρέλι.

Emma

Στις διακοπές αυτό το καλοκαίρι διάβασα την Έμμα της Jane Austen σε ελληνική μετάφραση. Ήταν το μόνο βιλίο που βρήκα πρόχειρο, αλλά δεν το μετάνιωσα. Διαβάζεται ευχάριστα και έχει ενδιαφέρον και σαν περιγραφή των κοινωνικών σχέσεων της παλιάς εποχής.

Η αλήθεια είναι οτι αν είχε γραφτεί σήμερα θα είχε θεωρηθεί αφελές, και δικαιολογημένα, κάτι που ισχύει και για πολλά άλλα κλασσικά έργα. Οι αναγνώστες είναι τώρα πολύ πιο δύσπιστοι κι αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα της σύγχρονης λογοτεχνίας. Δεν είναι τόσο οτι γράφονται χειρότερες ιστορίες, όσο οτι δεν τις πιστεύουμε εύκολα και πολύ καλά κάνουμε.

Παρόλα αυτά, ενώ διάβαζα καθισμένος στο καρεκλάκι μου στην παραλία ένα από τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου, εκεί που η Έμμα και ο κύριος Νάιτλι αποκαλύπτουν ο ένας στον άλλον τα αμοιβαία τους αισθήματα, συγκινήθηκα. Για μια στιγμή ανησύχησα και λίγο μήπως έχω παραγίνει ευαίσθητος.

Το καφέ της Χαράς

Αυτές τις μέρες τέλειωσα τον τρίτο και τελευταίο κύκλο επεισοδίων του καφέ της Χαράς που έβλεπα στο Ιντερνέτ. Γενικά ήταν καλό σίριαλ αν και υπήρχαν και αστοχίες και σημεία που έκανε κοιλιά. Κάπου ανάμεσα στον δεύτερο και τρίτο κύκλο το έβλεπα πιο πολύ από κεκτημένη ταχύτητα, όπως όταν διαβάζεις ένα βιβλίο που έχασε το ενδιαφέρον αλλά λες τώρα αφού το άρχισα θα το τελειώσω.

Οι επιλογές των ηθοποιών ήταν πετυχημένες, για παράδειγμα οι καρακτερίστες όπως ο Χαλαχατεβάκης που πρωτοείδα στους Απαράδεκτους, ή ο Πολυμενέας που θύμιζε τον Σταυρίδη στις παλιές ταινίες. Ο Χάρης Ρώμας είχε τον πιο απαιτητικό ρόλο και σε κάποια σημεία δεν τα κατάφερε. Αλλά το βασικό σημείο που έκανε το σίριαλ ευχάριστο ήταν οτι έβλεπε όλους τους χαρακτήρες με συμπάθεια. Φαντάζομαι οτι ένας προοδευτικός και ένας συντηρητικός τηλεθεατής θα μπορούσαν να κρατήσουν διαφορετικά πράγματα ο καθένας, να τα διαβάσουν όπως θέλει ο καθένας, και να μείνουν και οι δυο ευχαριστημένοι.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Μαρία από την Γερμανία ή sfakomania, που ανέβασε στο veoh.com όλα τα επεισόδια. Θα χρειάστηκε πάρα πολλές ώρες αυτή η δουλιά.

Ποίηση 4

22-6-1993

Θα αφήσω πίσω τις ταβέρνες το λιμάνι και τα πλοία
την άμμο που χρόνια μαρμαρωμένος έχω μείνει
πάω ταξίδι μακρινό, για πόλεμο ή για ειρήνη
και ξαναβάζω την βαριά μου σκουριασμένη πανοπλία



22-11-1993

Τα μεγάλα δέντρα, η μυρωδιά του υγρού χώματος, οι αστείες φωνές των πουλιών, κάπως έτσι θα ήταν ο παράδεισος.

Kάτω από τον ήλιο ήμασταν μικροί
δυο σκαθάρια κρυμμένα στο χορτάρι
κι όταν συννέφιασε και άρχισε η βροχή
χωρέσαμε μαζί κάτω από ένα μανιτάρι

Sunderland

Χθες Σάββατο ήμουν στο Sunderland. Αν και ήξερα οτι η Nissan έχει εκεί ένα μεγάλο εργοστάσιο, περίμενα να δω ένα τυπικό δείγμα μεταβιομηχανικής παρακμής της βόρειας Αγγλίας. Τελικά, παρά τα σημάδια φτώχειας, η πόλη είναι πολύ πιο ωραία από οτι την φανταζόμουν.

Στο κέντρο έχει ένα μεγάλο και πολύ προσεγμένο πάρκο, αλλά με διαφορά η ομορφιά της πόλης είναι η θάλασσα της. Τα νερά είναι αρκετά καθαρά για κολύμπι. Δεν είναι βέβαια Μεσόγειος, αλλά υπάρχουν πολύ χειρότερα. Το κυριότερο, η παραλία δεν έχει τσιμέντο και τα σπίτια και τα κέντρα διασκέδασης είναι πολλά μέτρα πιο πίσω και όχι πάνω στο κύμμα.

Xθες ήταν κάτι σαν γιορτή για το Sunderland. Η ποδοσφαιρική ομάδα που φέτος ανέβηκε στην Α' Εθνική έδινε το πρώτο της παιχνίδι. Στους δρόμους πάνω από τους μισούς ανθρώπους φορούσαν τις ασπροκόκκινες φανέλες της ομάδας, όλες οι ηλικίες και τα φύλλα, από μικρά παιδιά μέχρι γιαγιάδες. Πρέπει να την αγαπάνε πολύ την ομάδα τους. Πρόλαβα να δω το τελευταίο μισάωρο του αγώνα σε μια παραλιακή pub. Η Sunderland κέρδισε την Tottenham 1-0 με γκολ στο 93. Όταν μπήκε το γκολ ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που σκέφτεσαι οτι αν θέλεις πολύ κάτι και το περιμένεις τελικά συμβαίνει.

Σέιχ Σου

Το Σέιχ Σου ή Χίλια Δένδρα, το προαστιακό δάσος της Θεσσαλονίκης.

Ποίηση 3

1994

Η ζέστη και η ακινησία εκείνης της νύχτας είχαν μπει μέσα μου και με είχαν παραλύσει.

Επτά το πρωί ξυπνά η Θεσσαλονίκη
φέτος η αργία θα πέσει Τετάρτη
ένα φάντασμα μου τραβά το μανίκι
δωσ' την ψυχή σου μου λέει, του λέω πάρτη



28-6-1993

Θα περνούσαμε τον ωκεανό
στην πλάτη μιας τεράστιας θαλάσσιας χελώνας
το δάσος
πίσω από μια αλεπού που όλο γύριζε το κεφάλι και μας έγνεφε
και τη έρημο
πάνω στα γυμνά βήματα μιας γυναίκας που δεν συναντήσαμε ποτέ

Επταπύργιο

Το Επταπύργιο ή Γεντί Κουλέ στο τέρμα της άνω πόλης.

Ποίηση και φωτογραφίες 2

19-11-1993

Όταν για μια στιγμή σταματήσαμε κάτω από ένα δέντρο για να ξεκουραστούμε νιώσαμε στο πρόσωπο μας το αεράκι που έφτανε από την ακτή.

Πεύκα, ελιές,
χωράφια με κίτρινο θερισμένο στάχυ.
Πίσω μας μια παράξενη θάλασσα
γεμάτη κοράλια και φύκια.
Ήτανε εκείνες οι μέρες που ακόμα μαθαίναμε τον κόσμο
και τις νύχτες κοιμόμασταν σε ένα στρώμα από χρωματιστά χαλίκια.






12-3-1994

Μετά τις δέκα το δωμάτιο άρχισε να γεμίζει από το φως του φεγγαριού την ησυχία και την δροσιά της νύχτας. Το πιο αργόσυρτο βράδυ του Αυγούστου.

Κι όταν ασάλευτη μέσα στο σκοτάδι
κοίταζεις το σώμα σου στον καθρέφτη
ο χρόνος σκοντάφτει, τρεκλίζει και πέφτει.

Ποίηση και φωτογραφίες 1

"Letters I've written, never meaning to send ..."

11-7-1996

Οι δρόμοι άδειασαν γρήγορα
κίτρινα φώτα κι ομίχλη
μέσα στην pub είναι ζεστά
μπύρα, μουσική και λήθη

Παίζουμε σαν παιδιά
αλλά σε ένα καζάνι πίσσα
γιατί να πιούμε τόσο
εκείνο το Σάββατο Melissa

Θυμάσαι Sarah που όλο ρωτούσες
αν κάτι στη ζωή μου περιμένω
κι η Daniel σου 'πε μια φορά
δίνεις φιλί ζωής στον ήδη πεθαμένο



5-6-1995

Το γιασεμί, η λεβάντα , η μέντα
η πιο μικρή σου χειρονομία
η πιο ασήμαντη κουβέντα

Το θυμάρι, η πιπερόριζα, η κύρβη
η μαύρη ελίτσα στο πόδι σου ψηλά
δίπλα στην ήβη

Το μελισσόχορτο, το σάνταλο, η φλούδα λεμόνι
μια κλωστή σάλιο από το στόμα σου
λεκιάζει το σεντόνι



30-5-1993

Το φως κάτω από τα δέντρα λιγοστεύει
για λίγα λεπτά όλα αλλάξανε χρώμα
βλέπω στα μάτια σου τον χρόνο να φεύγει
και στα μαλλιά σου φύλλα ξερά και χώμα

Ιστορίες με φαντάρους

Σάφακ καρτ

Στα σύνορα οι ανταλλαγές μικροπραγμάτων, κέρματα και μπιχλιμπίδια, μεταξύ ελλήνων και τούρκων φαντάρων είναι ένα εμπόριο με τη δική του κλίμακα αξιών. Για του έλληνες το πιο περιζήτητο αντικείμενο ήταν η σάφακ καρτ. Είναι μια καρτέλα που από την μια πλευρά έχει μια φωτογραφία, από τον Κεμάλ Ατατούρκ μέχρι ποπ τραγουδίστριες, και από την άλλη 550 κουτάκια για να σβήνεις ένα για κάθε μέρα της θητείας. Η σάφακ καρτ ήταν ένα είδος τροπαίου που θα το έδειχνες στην παρέα σου στην καφετέρια όταν γύριζες πίσω. Για τους τούρκους στρατιώτες το πιο περιζήτητο αντικείμενο ήταν οι τσόντες.

Ποτέ δεν μπόρεσα να πάρω σάφακ καρτ από τούρκο στρατιώτη γιατί έμεινα λίγο καιρό στα προχωρημένα φυλάκια και συνήθως πήγαινα στα παρατηρητήρια και σπάνια περιπολία. Έτσι κι αλλιώς εκείνη την εποχή πλησίαζα τα τριάντα και το να αγοράζω τσόντες από το περίπτερο του χωριού και να πηγαίνω στα σύνορα να τις αλλάζω με σάφακ καρτ θα ήταν πιστεύω γελοίο. Ένας συνάδελφος που είχε πολλές σάφακ καρτ είπε να μου δώσει μια δυο αλλά του είπα όχι γιατί θα ήταν απάτη.



Χρηματιστήριο

Μια μέρα πίσω στο τάγμα εκεί που περνούσα έξω από το ΚΨΜ βγαίνει έξω ο καψιμιτζής και μου λέει θέλω να συζητήσουμε. Το καλοκαίρι μου λέει που δούλεψα στα νησιά μάζεψα εκατό χιλιάρικα και σκέφτομαι να τα επενδύσω στο χρηματιστήριο. Εσύ που είσαι μορφωμένο παιδί τι με συμβουλεύεις να αγοράσω? Του είπα να πάρει Πειραιώς που είχε το χαμηλότερο P/E ανάμεσα στις τράπεζες, και πραγματικά άκουσε τη συμβουλή μου.

Μετά σκεφτόμουν γιατί το έκανα αυτό. Εγώ δεν είχα μετοχές, αλλά και να είχα τότε θα τις πουλούσα γιατί η φούσκα του χρηματιστηρίου είχε αρχίσει να σπάει και ο γενικός δείκτης κρατιόταν πάνω από τις 5000 με τις ενέσεις. Μια εκδοχή είναι οτι αν του έλεγα να κρατήσει τα λεφτά στην τράπεζα θα ήταν σαν να τον προσβάλω, σαν να του λέω που πας ρε κακομοίρη με 100 χιλιάρικα, αυτά τα πράγματα είναι για γερά πορτοφόλια. Εκείνη την εποχή αυτούς που είχαν μετοχές ακόμα τους αποκαλούσαν επενδυτές και παίκτες, όχι θύματα και εγκλωβισμένους. Μια άλλη εκδοχή είναι οτι εκείνο το "εσύ που είσαι μορφωμένο παιδί" που είπε με παρέσυρε. Τελικά, αν κράτησε τις μετοχές μέχρι σήμερα έκανε καλή επένδυση.



Επιθεώρηση

Ο ελληνικός στρατός είναι τόσα χρόνια πίσω που ακόμα δεν λένε "Ποιος είναι;" αλλά "Τις ει;". Όταν ετοιμαζόμασταν στην Αγία Παρασκευή για ταξιαρχική επιθεώρηση τους λέω μια φορά για πλάκα οτι ο λοχαγός είπε να φτιάξουμε 10 καρτελάκια που να γράφουν Πόρτα και 20 που να γράφουν Παράθυρο και να βάλουμε από ένα σε όλες τις πόρτες και τα παράθυρα. Παρά το μέγεθος της βλακείας, ή ίσως εξαιτίας του, με πίστεψαν. Ένας αγανάκτησε κιόλας και άρχισε να λέει, καλά και ο άλλος δεν βλέπει οτι αυτό είναι πόρτα και αυτό παράθυρο, πρέπει να έχουν ταμπέλα; Είναι διαταγή από το ΓΕΣ τους εξήγησα γιατί τις προάλλες σε ένα συναγερμό στην Καλαμάτα ένας ηλίθιος βγήκε από το παράθυρο. Αλλά κάπου εκεί άρχισα να γελάω και με κατάλαβαν.

Αγία Παρασκευή

Τους τελευταίους μήνες της θητείας τους πέρασα στην έδρα του λόχου στην Αγία Παρασκευή. Όταν έφυγε με άδεια απολύσεως και η τελευταία πριν από εμάς σειρά στο φυλάκιο μείναμε ελάχιστα άτομα. Ένας μόνιμος λοχίας, εγώ που ήμουν επιλοχίας, ο διαβιβαστής, ο αποθηκάριος, ένας υδραυλικός και ο μάγειρας.

Οι μέρες στην Αγία Παρασκευή κυλούσαν η μια μετά από την άλλη, άλλοτε πιο γρήγορα άλλοτε πιο αργά, αλλά η ζωή είχε σταματήσει εντελώς. Ενώ μπορούσαμε να βγαίνουμε έξοδο όποτε θέλαμε, ακόμα και κάθε μέρα, κανείς δεν έβγαινε πιο συχνά από μια φορά τον μήνα. Κάποιοι δεν βγήκαν από το φυλάκιο, ένα μικρό οικόπεδο με δυο τρία κτίρια για τρεις ολόκληρους μήνες. Ο αποθηκάριος που ήταν δύο μέτρα ψηλός έπαιζε λίγο μπάσκετ τα απογεύματα, ο διαβιβαστής που περνούσε τη ζωή του μέσα στο ΚΕΠΥΚ έβγαζε τα απογεύματα μια καρέκλα δίπλα στην πόρτα και καθόταν εκεί φορώντας πολιτικά ρούχα. Εγώ τα πρωινά άκουγα στο ραδιόφωνο τις εκπομπές του χρηματιστηρίου, αν και δεν είχα μετοχές, ή διάβαζα τη Φυσική του Feynman, και το βράδυ σκοπιά ή τηλεόραση. Ο μάγειρας συνήθως μαγείρευε μόνο μεσημέρι. Αν και έκανα ένα νούμερο παραπάνω από αυτόν για να μαγειρευέι, επειδή ηταν καλό παιδί δεν του έλεγα τίποτα. Το βράδυ αν ρωτούσα τι θα γίνει με το φαγητό μου έλεγε να πάρω τυράκι από το ψυγείο, ντομάτες και ελιές ή κανένα αυγό για να κάνω ομελέτα, ή οτι θα παραγγείλουμε να μας φέρουν σουβλάκια.

Την μέρα της απόλυσης ήρθε ένα φορτηγάκι για να μας πάρει πίσω στο τάγμα. Αφήναμε πίσω αυτό που για λίγους μήνες ήταν το σπίτι μας. Όταν απομακρυνόμασταν η σειρά μου ο υδραυλικός, χωρίς να είναι ευαίσθητος άνθρωπος, άρχισε να κλαίει. Εκείνη την στιγμή συγκινήθηκα και εγώ αλλά κρατήθηκα και δεν δάκρυσα. Ίσως επειδή ήμουν πιο μεγάλος και είχα περισσότερες έννοιες για την ζωή που ξανάρχιζε.

Εσωτερικές αναζητήσεις

Για τους περισσότερους ανθρώπους μια περίοδος εσωτερικής αναζήτησης απαιτεί ελεύθερο χρόνο και ένα σχετικά προστατευμένο περιβάλλον. Αυτά τα δύο μόνο σαν φοιτητής στην Θεσσαλονίκη τα είχα. Διάβαζα πολύ λογοτεχνία και φιλοσοφία και μου άρεσε να περπατάω με μια φωτογραφική μηχανή. Η Άνω Πόλη, το Σέιχ-Σου, το Καλοχώρι και η Αρετσού ήταν τα αγαπημένα μου μέρη. Τα βράδια έβλεπα έντονα όνειρα, ίσως επειδή τους έδινα μεγαλύτερη σημασία. Θυμάμαι ένα όνειρο που περπατούσα σε ένα δάσος με πέτρινους σταυρούς, δεν είχε τίποτα το τρομακτικό αλλά ήταν τόσο έντονο που ξύπνησα με μια περίεργη αίσθηση στο στομάχι.

Το μεγαλύτερο αντικειμενικό πρόβλημα ήταν οτι μετά από ένα δύο χρόνια, όχι απλώς έμενα πίσω με την σχολή μου αλλά άρχισα να χάνω εντελώς την επαφή με τα μαθήματα. Εκείνη την εποχή, πριν δεκαπέντε χρόνια, είχα την ικανότητα όχι μόνο να παθιάζομαι εύκολα με κάτι αλλά και εύκολα να αλλάζω πορεία. Αυτή η περίοδος έντονων εσωτερικών αναζητήσεων τέλειωσε κάπως απότομα όταν πήρα από την βιβλιοθήκη μου πάνω από σαράντα βιβλία και τα πούλησα στο παλαιοβιβλιοπωλείο του Καραμουζά δίπλα στο σινεμά Φαργκάνη. Αρχίζοντας από τον Έσσε και τον Καστανέντα, έφτασα μέχρι τον Ντοστογιέφσκι και μια συλλογή με χαϊκού. Ο Κάφκα γλίτωσε από σεβασμό για τη μεγαλοφυία του.

Θυμάμαι οτι ο Καραμουζάς νόμιζε οτι έχω σοβαρά οικονομικά προβλήματα και για να μου δώσει θάρρος μου είπε "Αν εγώ είχα την ηλικία σου, και όλα τα χρέη του κόσμου να είχα δεν θα σταναχωριόμουν". Φυσικά δεν είχα χρέη, αλλά δεν ήμουν σε καλή κατάσταση. Στο τετράδιο μου είχα γράψει οτι όλη μου η περιουσία είναι λίγα κατοστάρικα και η τυχερή μου εικοσάρα, το κορίτσι που αγαπάω δεν με θέλει πια, και τα σχέδια μου τα ατελείωτα τελειώνουνε και αυτά.

Reclaim the streets, Λονδίνο, (1996?)

Το κουτί

Όταν ήμουν περίπου είκοσι χρονών αγόρασα από ένα ξυλουργείο κοντά στην πλατεία Άθωνος ένα μπαουλάκι για να βάζω προσωπικά πράγματα, κυρίως κείμενα και φωτογραφίες. Το είχα πάντα στο σπίτι των γονιών μου για να μην το κουβαλάω όταν χρειαζόταν να αλλάξω σπίτι. Φαντάζομαι οτι από την αρχή ο σκοπός μου ήταν να το ανοίξω μετά κάποια χρόνια, αλλιώς οτι είναι εκεί μέσα θα το πετούσα.

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι να το ανοίξω να θυμηθώ τι έχει μέσα, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, και ίσως να χρησιμοποιήσω κάτι από εκεί για το μπλογκ.

Das Hokey Kokey

Οι στίχοι του Hokey Cokey είναι απλοί. "Βάζεις το δεξί χέρι μπροστά, βάζεις το δεξί χέρι πίσω ...". Οι χορευτές είναι συνήθως παιδιά που κάνουν τις αντίστοιχες κινήσεις.

Das Hokey Kokey είναι μια διασκευή του Hokey Cokey σε στυλ Kraftwerk από τον Bill Bailey. Πιστεύω οτι ο Bill Bailey έχει αρκετά κοινά στοιχεία με τον Τζίμη Πανούση. Καταρχήν και οι δύο ειδικεύονται στην μουσική stand up κωμωδία. Φυσικά ο Bill Bailey έχει μεγαλύτερο κοινό, πιο εκλεπτυσμένο χιούμορ και είναι αυτό που λένε πιο επαγγελματίας. Αλλά δεν νομίζω οτι έχει και περισσότερο ταλέντο.

Das Hokey Kokey

Πεντάλεπτα του Mike Leigh

To Youtube έχει πέντε πεντάλεπτες τανίες που γύρισε ο Mike Leigh το 1975. Χαμηλή ποιότητα εικόνας αλλά πρέπει να είναι δύσκολο να βρεθούν αλλού.

Ο Mike Leigh αναθέτει στους ηθοποιούς να ερευνήσουν τις λεπτομέρεις των χαρακτήρων των ταινιών του. Αυτή η ελευθερία που τους δίνει αντικατοπτρίζεται στο τελικό αποτέλεσμα. Οι χαρακτήρες αναπνέουν. Μπορεί κάποιος να μασήσει μια τσίχλα ή να ξύσει την κοιλιά του ή την μύτη του αν τον φαγουρίζει.

Old chums


A light snack

Ο οργασμός της αγελάδας

Είδα στο Ίντερνετ τον οργασμό της αγελάδας, το ριζότο και τους λουκουμάδες με μέλι της Όλγας Μαλέα.

Ο οργασμός της αγελάδας μου άρεσε κυρίως λόγω του θεματικού δίπτυχου φεμινισμός και επαρχία. Το Ριζότο δεν ήταν τόσο καλό. Χωρίς να είμαι σίγουρος για τον λόγο, μου έδωσε την αίσθηση οτι διαπραγματεύτηκε τους χαρακτήρες επιφανειακά. Ήταν σαν να έτρεχαν για να προχωρήσουν την υπόθεση της ταινίας χωρίς να έχουν τον χρόνο να εκφράσουν εσωτερικές λεπτομέρειες. Οι λουκουμάδες με μέλι μου άρεσαν ακόμα πιο λίγο. Θα μπορούσαν να είναι μια σχετικά καλή τηλεοπτική σειρά.

Από την άκρη της πόλης

Πρόσφατα είδα στο Ιντερνέτ δυο ταινίες του Κωσταντίνου Γιάνναρη. Η πρώτη ήταν το "Από την άκρη της πόλης", μια άρτια ταινία που δικαιολογημένα απέσπασε τόσα θετικά σχόλια και βραβεία. Η άλλη ήταν ο "Δεκαπενταύγουστος" που αν και πάλι καλή σχετικά, άφηνε την αίσθηση οτι το όραμα του σκηνοθέτη δεν ολοκληρώθηκε.

Ο Δεκαπενταύγουστος είναι πιο δύσκολο εγχείρημα, π.χ. με περισσότερο συμβολισμό και χρήση παράλληλης αφήγησης. Επίσης λείπουν οι τεχνικές ντοκιμαντέρ που είχε το από την άκρη της πόλης οι όποίες, αν και δεν τις είδα σαν σκηνοθετικά τρικ, απλοποιούν τα πράγματα. Ύστερα από την επιτυχία του από την άκρη της πόλης ο Γιάνναρης καλά έκανε και προσπάθησε κάτι πιο δύσκολο κι ας μην ήταν τόσο καλό το αποτέλεσμα. Στο κάτω κάτω ο Joyce αφού έγραψε το Ulysses είχε την φιλοδοξία και την ενέργεια να προσπαθήσει να γράψει το Finnegans Wake.

Κάποιοι γράφουν ωραία μπλογκ που αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι η πιο εύκολη μορφή γραφής. Φαντάζομαι οτι κάποιοι από αυτούς θα έχουν την ενέργεια και την φιλοδοξία να προσπαθήσουν κάτι πιο δύσκολο και κάποιοι από αυτούς θα καταφέρουν κάτι καλό.

Ο χαμένος τα παίρνει όλα

Αυτές τις μέρες είδα στο Ιντερνέτ δυο ταινίες του Νίκου Νικολαΐδη. "Ο χαμένος τα παίρνει όλα" και το "Θα σε δω στην κόλαση αγάπη μου".

http://www.greek-movies.com/movies.html

Ο χαμένος τα παίρνει όλα έχει πολλές ομοιότητες με τη γλυκιά συμμορία. Ίσως είναι και λίγο καλύτερο, αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που είδα την γλυκιά συμμορία και δεν τη θυμάμαι καλά. Το θα σε δω στην κόλαση αγάπη μου έχει κάποιες ομοιότητες με τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα αλλά δεν βλέπεται ευχάριστα.

Σε όλες αυτές τις τανίες διακρίνεται σαν επαναλαμβανόμενο θέμα αυτό που ο Νικολαΐδης περιγράφει: "Τον προσωπικό σου χώρο τον στήνεις μόνος σου, αποκλείεις ό,τι δεν θέλεις να μπει μέσα και μάχεσαι συνεχώς για να τον κρατήσεις". Το θα σε δω στην κόλαση αγάπη μου είναι προβληματικό γιατί προσπαθεί να περιγράψει εσωτερικούς χώρους χωρίς να πείθει οτι πραγματικά υπάρχουν. Ο χαμένος τα παίρνει όλα είναι μια ιστορία υπεράσπισης προσωπικών χώρων. Όταν οι ήρωες της ταινίας υπερασπίζονται τον χώρο τους με κάθε μέσο παύει να έχει σημασία αν αυτός υπάρχει ή όχι και έτσι η ταινία γίνεται λιγότερο εσωτερική.

Ίσως πάλι ο χαμένος τα παίρνει όλα να μου άρεσε περισσότερο γιατί έχει πιο πολύ δράση και κυρίως πιο καθαρή πλοκή.

Out of the blue

Οι Out of the blue, ένα φοιτητικό γκρουπ από την Οξφόρδη, σε μια δημιουργική εκτέλεση a cappella. Δεν χρησιμοποιούν μουσικά όργανα, μόνο φωνητικά.


Sex bomb

Για την Αμαλία

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)


Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Το νέο μου μπλογκ

Αρχίζω το μπλογκ χωρίς να ξέρω ακόμα τι μορφή θέλω να πάρει. Θα είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο, ένα τετράδιο σημειώσεων ή κάτι άλλο;

Η εμπειρία από τα chat rooms, e-mail lists και ηλεκτρονικά forum με κάνει λίγο επιφυλακτικό. Θα δούμε.