Ποίηση και φωτογραφίες 1

"Letters I've written, never meaning to send ..."

11-7-1996

Οι δρόμοι άδειασαν γρήγορα
κίτρινα φώτα κι ομίχλη
μέσα στην pub είναι ζεστά
μπύρα, μουσική και λήθη

Παίζουμε σαν παιδιά
αλλά σε ένα καζάνι πίσσα
γιατί να πιούμε τόσο
εκείνο το Σάββατο Melissa

Θυμάσαι Sarah που όλο ρωτούσες
αν κάτι στη ζωή μου περιμένω
κι η Daniel σου 'πε μια φορά
δίνεις φιλί ζωής στον ήδη πεθαμένο



5-6-1995

Το γιασεμί, η λεβάντα , η μέντα
η πιο μικρή σου χειρονομία
η πιο ασήμαντη κουβέντα

Το θυμάρι, η πιπερόριζα, η κύρβη
η μαύρη ελίτσα στο πόδι σου ψηλά
δίπλα στην ήβη

Το μελισσόχορτο, το σάνταλο, η φλούδα λεμόνι
μια κλωστή σάλιο από το στόμα σου
λεκιάζει το σεντόνι



30-5-1993

Το φως κάτω από τα δέντρα λιγοστεύει
για λίγα λεπτά όλα αλλάξανε χρώμα
βλέπω στα μάτια σου τον χρόνο να φεύγει
και στα μαλλιά σου φύλλα ξερά και χώμα

Ιστορίες με φαντάρους

Σάφακ καρτ

Στα σύνορα οι ανταλλαγές μικροπραγμάτων, κέρματα και μπιχλιμπίδια, μεταξύ ελλήνων και τούρκων φαντάρων είναι ένα εμπόριο με τη δική του κλίμακα αξιών. Για του έλληνες το πιο περιζήτητο αντικείμενο ήταν η σάφακ καρτ. Είναι μια καρτέλα που από την μια πλευρά έχει μια φωτογραφία, από τον Κεμάλ Ατατούρκ μέχρι ποπ τραγουδίστριες, και από την άλλη 550 κουτάκια για να σβήνεις ένα για κάθε μέρα της θητείας. Η σάφακ καρτ ήταν ένα είδος τροπαίου που θα το έδειχνες στην παρέα σου στην καφετέρια όταν γύριζες πίσω. Για τους τούρκους στρατιώτες το πιο περιζήτητο αντικείμενο ήταν οι τσόντες.

Ποτέ δεν μπόρεσα να πάρω σάφακ καρτ από τούρκο στρατιώτη γιατί έμεινα λίγο καιρό στα προχωρημένα φυλάκια και συνήθως πήγαινα στα παρατηρητήρια και σπάνια περιπολία. Έτσι κι αλλιώς εκείνη την εποχή πλησίαζα τα τριάντα και το να αγοράζω τσόντες από το περίπτερο του χωριού και να πηγαίνω στα σύνορα να τις αλλάζω με σάφακ καρτ θα ήταν πιστεύω γελοίο. Ένας συνάδελφος που είχε πολλές σάφακ καρτ είπε να μου δώσει μια δυο αλλά του είπα όχι γιατί θα ήταν απάτη.



Χρηματιστήριο

Μια μέρα πίσω στο τάγμα εκεί που περνούσα έξω από το ΚΨΜ βγαίνει έξω ο καψιμιτζής και μου λέει θέλω να συζητήσουμε. Το καλοκαίρι μου λέει που δούλεψα στα νησιά μάζεψα εκατό χιλιάρικα και σκέφτομαι να τα επενδύσω στο χρηματιστήριο. Εσύ που είσαι μορφωμένο παιδί τι με συμβουλεύεις να αγοράσω? Του είπα να πάρει Πειραιώς που είχε το χαμηλότερο P/E ανάμεσα στις τράπεζες, και πραγματικά άκουσε τη συμβουλή μου.

Μετά σκεφτόμουν γιατί το έκανα αυτό. Εγώ δεν είχα μετοχές, αλλά και να είχα τότε θα τις πουλούσα γιατί η φούσκα του χρηματιστηρίου είχε αρχίσει να σπάει και ο γενικός δείκτης κρατιόταν πάνω από τις 5000 με τις ενέσεις. Μια εκδοχή είναι οτι αν του έλεγα να κρατήσει τα λεφτά στην τράπεζα θα ήταν σαν να τον προσβάλω, σαν να του λέω που πας ρε κακομοίρη με 100 χιλιάρικα, αυτά τα πράγματα είναι για γερά πορτοφόλια. Εκείνη την εποχή αυτούς που είχαν μετοχές ακόμα τους αποκαλούσαν επενδυτές και παίκτες, όχι θύματα και εγκλωβισμένους. Μια άλλη εκδοχή είναι οτι εκείνο το "εσύ που είσαι μορφωμένο παιδί" που είπε με παρέσυρε. Τελικά, αν κράτησε τις μετοχές μέχρι σήμερα έκανε καλή επένδυση.



Επιθεώρηση

Ο ελληνικός στρατός είναι τόσα χρόνια πίσω που ακόμα δεν λένε "Ποιος είναι;" αλλά "Τις ει;". Όταν ετοιμαζόμασταν στην Αγία Παρασκευή για ταξιαρχική επιθεώρηση τους λέω μια φορά για πλάκα οτι ο λοχαγός είπε να φτιάξουμε 10 καρτελάκια που να γράφουν Πόρτα και 20 που να γράφουν Παράθυρο και να βάλουμε από ένα σε όλες τις πόρτες και τα παράθυρα. Παρά το μέγεθος της βλακείας, ή ίσως εξαιτίας του, με πίστεψαν. Ένας αγανάκτησε κιόλας και άρχισε να λέει, καλά και ο άλλος δεν βλέπει οτι αυτό είναι πόρτα και αυτό παράθυρο, πρέπει να έχουν ταμπέλα; Είναι διαταγή από το ΓΕΣ τους εξήγησα γιατί τις προάλλες σε ένα συναγερμό στην Καλαμάτα ένας ηλίθιος βγήκε από το παράθυρο. Αλλά κάπου εκεί άρχισα να γελάω και με κατάλαβαν.

Αγία Παρασκευή

Τους τελευταίους μήνες της θητείας τους πέρασα στην έδρα του λόχου στην Αγία Παρασκευή. Όταν έφυγε με άδεια απολύσεως και η τελευταία πριν από εμάς σειρά στο φυλάκιο μείναμε ελάχιστα άτομα. Ένας μόνιμος λοχίας, εγώ που ήμουν επιλοχίας, ο διαβιβαστής, ο αποθηκάριος, ένας υδραυλικός και ο μάγειρας.

Οι μέρες στην Αγία Παρασκευή κυλούσαν η μια μετά από την άλλη, άλλοτε πιο γρήγορα άλλοτε πιο αργά, αλλά η ζωή είχε σταματήσει εντελώς. Ενώ μπορούσαμε να βγαίνουμε έξοδο όποτε θέλαμε, ακόμα και κάθε μέρα, κανείς δεν έβγαινε πιο συχνά από μια φορά τον μήνα. Κάποιοι δεν βγήκαν από το φυλάκιο, ένα μικρό οικόπεδο με δυο τρία κτίρια για τρεις ολόκληρους μήνες. Ο αποθηκάριος που ήταν δύο μέτρα ψηλός έπαιζε λίγο μπάσκετ τα απογεύματα, ο διαβιβαστής που περνούσε τη ζωή του μέσα στο ΚΕΠΥΚ έβγαζε τα απογεύματα μια καρέκλα δίπλα στην πόρτα και καθόταν εκεί φορώντας πολιτικά ρούχα. Εγώ τα πρωινά άκουγα στο ραδιόφωνο τις εκπομπές του χρηματιστηρίου, αν και δεν είχα μετοχές, ή διάβαζα τη Φυσική του Feynman, και το βράδυ σκοπιά ή τηλεόραση. Ο μάγειρας συνήθως μαγείρευε μόνο μεσημέρι. Αν και έκανα ένα νούμερο παραπάνω από αυτόν για να μαγειρευέι, επειδή ηταν καλό παιδί δεν του έλεγα τίποτα. Το βράδυ αν ρωτούσα τι θα γίνει με το φαγητό μου έλεγε να πάρω τυράκι από το ψυγείο, ντομάτες και ελιές ή κανένα αυγό για να κάνω ομελέτα, ή οτι θα παραγγείλουμε να μας φέρουν σουβλάκια.

Την μέρα της απόλυσης ήρθε ένα φορτηγάκι για να μας πάρει πίσω στο τάγμα. Αφήναμε πίσω αυτό που για λίγους μήνες ήταν το σπίτι μας. Όταν απομακρυνόμασταν η σειρά μου ο υδραυλικός, χωρίς να είναι ευαίσθητος άνθρωπος, άρχισε να κλαίει. Εκείνη την στιγμή συγκινήθηκα και εγώ αλλά κρατήθηκα και δεν δάκρυσα. Ίσως επειδή ήμουν πιο μεγάλος και είχα περισσότερες έννοιες για την ζωή που ξανάρχιζε.

Εσωτερικές αναζητήσεις

Για τους περισσότερους ανθρώπους μια περίοδος εσωτερικής αναζήτησης απαιτεί ελεύθερο χρόνο και ένα σχετικά προστατευμένο περιβάλλον. Αυτά τα δύο μόνο σαν φοιτητής στην Θεσσαλονίκη τα είχα. Διάβαζα πολύ λογοτεχνία και φιλοσοφία και μου άρεσε να περπατάω με μια φωτογραφική μηχανή. Η Άνω Πόλη, το Σέιχ-Σου, το Καλοχώρι και η Αρετσού ήταν τα αγαπημένα μου μέρη. Τα βράδια έβλεπα έντονα όνειρα, ίσως επειδή τους έδινα μεγαλύτερη σημασία. Θυμάμαι ένα όνειρο που περπατούσα σε ένα δάσος με πέτρινους σταυρούς, δεν είχε τίποτα το τρομακτικό αλλά ήταν τόσο έντονο που ξύπνησα με μια περίεργη αίσθηση στο στομάχι.

Το μεγαλύτερο αντικειμενικό πρόβλημα ήταν οτι μετά από ένα δύο χρόνια, όχι απλώς έμενα πίσω με την σχολή μου αλλά άρχισα να χάνω εντελώς την επαφή με τα μαθήματα. Εκείνη την εποχή, πριν δεκαπέντε χρόνια, είχα την ικανότητα όχι μόνο να παθιάζομαι εύκολα με κάτι αλλά και εύκολα να αλλάζω πορεία. Αυτή η περίοδος έντονων εσωτερικών αναζητήσεων τέλειωσε κάπως απότομα όταν πήρα από την βιβλιοθήκη μου πάνω από σαράντα βιβλία και τα πούλησα στο παλαιοβιβλιοπωλείο του Καραμουζά δίπλα στο σινεμά Φαργκάνη. Αρχίζοντας από τον Έσσε και τον Καστανέντα, έφτασα μέχρι τον Ντοστογιέφσκι και μια συλλογή με χαϊκού. Ο Κάφκα γλίτωσε από σεβασμό για τη μεγαλοφυία του.

Θυμάμαι οτι ο Καραμουζάς νόμιζε οτι έχω σοβαρά οικονομικά προβλήματα και για να μου δώσει θάρρος μου είπε "Αν εγώ είχα την ηλικία σου, και όλα τα χρέη του κόσμου να είχα δεν θα σταναχωριόμουν". Φυσικά δεν είχα χρέη, αλλά δεν ήμουν σε καλή κατάσταση. Στο τετράδιο μου είχα γράψει οτι όλη μου η περιουσία είναι λίγα κατοστάρικα και η τυχερή μου εικοσάρα, το κορίτσι που αγαπάω δεν με θέλει πια, και τα σχέδια μου τα ατελείωτα τελειώνουνε και αυτά.

Reclaim the streets, Λονδίνο, (1996?)

Το κουτί

Όταν ήμουν περίπου είκοσι χρονών αγόρασα από ένα ξυλουργείο κοντά στην πλατεία Άθωνος ένα μπαουλάκι για να βάζω προσωπικά πράγματα, κυρίως κείμενα και φωτογραφίες. Το είχα πάντα στο σπίτι των γονιών μου για να μην το κουβαλάω όταν χρειαζόταν να αλλάξω σπίτι. Φαντάζομαι οτι από την αρχή ο σκοπός μου ήταν να το ανοίξω μετά κάποια χρόνια, αλλιώς οτι είναι εκεί μέσα θα το πετούσα.

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι να το ανοίξω να θυμηθώ τι έχει μέσα, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, και ίσως να χρησιμοποιήσω κάτι από εκεί για το μπλογκ.

Das Hokey Kokey

Οι στίχοι του Hokey Cokey είναι απλοί. "Βάζεις το δεξί χέρι μπροστά, βάζεις το δεξί χέρι πίσω ...". Οι χορευτές είναι συνήθως παιδιά που κάνουν τις αντίστοιχες κινήσεις.

Das Hokey Kokey είναι μια διασκευή του Hokey Cokey σε στυλ Kraftwerk από τον Bill Bailey. Πιστεύω οτι ο Bill Bailey έχει αρκετά κοινά στοιχεία με τον Τζίμη Πανούση. Καταρχήν και οι δύο ειδικεύονται στην μουσική stand up κωμωδία. Φυσικά ο Bill Bailey έχει μεγαλύτερο κοινό, πιο εκλεπτυσμένο χιούμορ και είναι αυτό που λένε πιο επαγγελματίας. Αλλά δεν νομίζω οτι έχει και περισσότερο ταλέντο.

Das Hokey Kokey