Ποίηση 5
16-5-1995
Εκείνο το βράδυ καταλάβαμε οτι έχουμε μάθει πια να βρίσκουμε και να ταιριάζουμε τα διαφορετικά κομμάτια.
Τα βράχια, τα δέντρα, ο λόφος με το αρχαίο κάστρο
η ύλη είχε φύγει από μέσα τους κι έμεινε μόνο σκιά
άνοιξα τα μάτια και είδα το φεγγάρι να φεύγει μακριά
μέχρι που έγινε κι αυτό μικρό, σαν ένα ακόμα άστρο.
2-5-1995
Τα φώτα και τα χρώματα, οι φωνές, τα γέλια και η μουσική ήταν όλα ψευδαισθήσεις. Όταν το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα και τα μάγια ξαφνικά λυθούν, τι θα μείνει απ' όλα αυτά;
Το άρωμα μιας γυναίκας
που μας ποτίζει και μας ναρκώνει τα μέλη
κι η υγρασία της νύχτας, γλυκιά και στυφή
σαν κρασί που χρόνια πάλιωνε σε δρύινο βαρέλι.