Εισπράχτορες

Παλιά τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ είχαν εισπράχτορες αλλά τους καταργήσανε, στην αρχή από τα μονά λεωφορεία και μετά και από τα διπλά.

Εισπράχτορας δεν ήταν και η καλύτερη δουλιά. Το χαμηλό κοινωνικό στάτους της δουλιάς ήταν παροιμιώδες, και περνούσαν τη μέρα τους περιορισμένοι σε έναν πολύ στενό χώρο στο πίσω μέρος του λεοφωρείου. Αλλά εκεί πέρα ήταν βασιλιάδες. Κόβανε εισιτήρια, ανοίγανε την πίσω και την μεσαία πόρτα, και λέγανε τις στάσεις από ένα μικροφωνάκι. Το “Φύγιεε ...” που λέγανε στον οδηγό για να ξεκινήσει μετά από κάθε στάση ήταν το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της κουλτούρας τους. Τώρα που οι στάσεις ανακοινώνονται στο λεωφορείο από έναν ηλεκτρονικό πίνακα, και από τα μεγάφωνα στα ελληνικά και στα αγγλικά, αντικειμενικά είναι πρόοδος, αλλά δεν είναι το ίδιο.

Αντίθετα με άλλα λαϊκά επαγγέλματα ο εισπράχτορας δεν έχει αφήσει το στίγμα του στις τέχνες. Ο Διονυσίου για παράδειγμα έχει τραγουδήσει τον παλιατζή, τον περιπτερά και τον ταξιτζή. Είναι αλήθεια βέβαια οτι ο εισπράχτορας δεν είχε τόσο μεγάλο ρόλο στην καθημερινότητα όσο ο περιπτεράς ή ο ταξιτζής, αλλά γενικά ήταν πιο συμπαθής. Πέρα από τον Διονυσίου, και χωρίς να το έχω ψάξει και πολύ, ο εισπράχτορας νομίζω οτι εμφανίζεται από ελάχιστα ως καθόλου σε τραγούδια, ποιήματα, πεζά, ή ταινίες, ή έστω και σε φωτογραφίες. Άλλα λαϊκά επαγγέλματα όπως λαχειοπώληδες, κουλουρτζήδες, καστανάδες έχουν πολύ πιο έντονη παρουσία στις τέχνες.

Κι όμως ο εισπράχτορας ήταν ένα σταθερό σημείο ανθρώπινης επαφής στο πίσω μέρος του λεοφωρείου. Το ζωντάνευε με τη παρουσία του, ιδίως όταν ήταν ψιλοάδειο και όταν είχε κέφια και έπιανε κουβέντα με τους επιβάτες, συνήθως για κοινωνικά ζητήματα. Θα υπάρχει κάποιος λόγος που έχουν αγνοηθεί τόσο πολύ από τους καλλιτέχνες, αλλά δεν παύει να είναι αδικία.