Η χαρισάμενη εποχή

Η χαρισάμενη εποχή είναι το πρώτο βιβλίο από το μυθιστόρημα οι Πανθέοι του Τάσου Αθανασιάδη. Ένας από τους λόγους που με έκαναν να το αγοράσω είναι οτι θυμήθηκα το σίριαλ οι Πανθέοι που παιζόταν στην τηλεόραση την δεκαετία του '70. Ήταν πολύ δημοφιλής εκπομπή και την έβλεπα, αλλά επειδή ήμουν μικρός δεν θυμάμαι καθόλου την υπόθεση. Η μόνη σκηνή που θυμάμαι είναι όταν κυρήχτηκε ο πόλεμος και μπαίνει ένας μέσα σε ένα δωμάτιο και λέει οτι άρχισε ο πόλεμος ενώ από τα παράθυρα ακουγόταν οι σειρήνες.

Είμαι σε δίλημμα αν θα πρέπει να διαβάσω την συνέχεια, τη Μάρμω Πανθέου και την Κερκόπορτα. Το βιβλίο έχει το μεγάλο ελλάτωμα οτι αν και έναι γραμμένο με ποιητική διάθεση, ποίηση στις σελίδες του δεν υπάρχει. Οι μεταφορές, οι συμβολισμοί, οι εικόνες, είναι όλα εκεί, αλλά όπως τόσο πολύ συχνά συμβαίνει, δεν λειτουργούν. Ειδικά αν συγκρίνεις τους Πανθέους με τις ακυβέρνητες πολιτείες του Τσίρκα που αναφέρονται στην ίδια περίπου εποχή και ξεχειλίζουν από ποίηση, τότε το έλλειμμα ποίησης των Πανθέων γίνεται φανερό.

Από την άλλη πλευρά, οι χαρακτήρες του βιβλίου, αντικατοπτρίζοντας πιστεύω κάποιο βάθος του συγγραφέα σαν διανοούμενου, είναι σύνθετοι και θέλω να δω πως εξελίσσονται. Επιπλέον, το βιβλίο έχει ενδιαφέρον και αξία σαν ιστορική καταγραφή της εποχής του. Σ' αυτό το επίπεδο, εκείνο που με ξάφνιασε είναι ο μοντερνισμός της Αθήνας του 1939. Οι ήρωες του βιβλίου οδηγούν ΙΧ, ταξιδεύουν με αεροπλάνο, τα σπίτια τους έχουν ασανσέρ, πίνουν ουίσκυ, ακούνε κουβανέζικη μουσική, πάνε σε φιλανθωπικές εκδηλώσεις για τους σεισμοπαθείς της Τουρκίας, έχουν μετοχές της Εθνικής και παίζουν στο χρηματιστήριο. Δηλαδή η ζωή της αστικής τάξης τότε μοιάζει σε πολλά με τη ζωή της μεσαίας τάξης σήμερα. Αλλά και πάλι σε σύγκριση με τον κοσμοπολιτισμό των ακυβέρνητων πολιτειών, η ατμόσφαιρα μπορεί να θεωρηθεί σχεδόν επαρχιακή.