Αρχίζουν τα μαθήματα

Σε λίγες μέρες αρχίζουμε τα μαθήματα. Για μένα, όπως νομίζω και για τους περισσότερους συνάδελφους, το πρώτο μάθημα της χρονιάς, ιδιαίτερα στους πρωτοετείς που τους βλέπουμε για πρώτη φορά, είναι κάτι ξεχωριστό. Μπαίνεις στην τάξη και έχεις την αίσθηση οτι εκείνη τη στιγμή κάτι σημαντικό συμβαίνει. Αν και πιστεύω οτι αυτό το συναίσθημα θα μείνει για πολλά χρόνια, η ιδιαιτερότητα της στιγμής βρίσκεται πιο πολύ στο μυαλό μας χωρίς στην πραγματικότητα να συμβαίνει και τίποτα σπουδαίο.

Ειδικά σε μεγάλες τάξεις των 70-80 ατόμων, στο τέλος της χρονιάς δεν ξέρεις ούτε τα ονόματα των περισσότερων. Ούτε και θυμάμαι από τα φοιτητικά μου χρόνια κάποιο μάθημα που να με άγγιξε ιδιαίτερα. Από την άλλη, πάντα μπορείς να ελπίζεις οτι μια καλή σειρά μαθημάτων μπορεί να κάνει κάποια διαφορά σε δυο τρεις φοιτητές και αυτό πρέπει να είναι αρκετό. Κάτι σαν αυτό που είχε πει ο Γκάλης, και ένα μόνο παιδί να σώσω από τα ναρκωτικά με την καριέρα μου, έχω πετύχει.

Πιο άμεση επαφή με τους φοιτητές υπάρχει όταν επιβλέπεις κάποια εργασία τους. Εκεί υπάρχει μια δύσκολη ισορροπία που πρέπει να κρατηθεί. Από τη μια, θέλεις να τους μεταδώσεις κριτική σκέψη, ίσως και κάποιο σκεπτικισμό όταν για παράδειγμα διαβάζουν εργασίες άλλων ή ψάχνουν πληροφορίες στο Ιντερνέτ. Για πρακτικούς λόγους θέλεις να τους μάθεις και κάποια κόλπα που θα κάνουν τους βαθμολογητές ή τους κριτές να δουν την εργασία τους με καλύτερο μάτι. Από την άλλη, αν το παρακάνεις σε αυτήν την κατεύθυνση, θα τους μεταδώσεις κυνισμό και αυτό είναι η μεγαλύτερη ζημιά που μπορείς να κάνεις.

Αυτές τις μέρες κατάλαβα οτι υπάρχουν και κάποιες φορές που είσαι τυχερός και έχεις φοιτητές που όχι μόνο δεν χρειάζεται να τους μεταδώσεις ενδιαφέρον, αλλά αυτοί σε κάνουν να ξαναβρείς τον ενθουσιασμό σου.