Αγία Παρασκευή

Τους τελευταίους μήνες της θητείας τους πέρασα στην έδρα του λόχου στην Αγία Παρασκευή. Όταν έφυγε με άδεια απολύσεως και η τελευταία πριν από εμάς σειρά στο φυλάκιο μείναμε ελάχιστα άτομα. Ένας μόνιμος λοχίας, εγώ που ήμουν επιλοχίας, ο διαβιβαστής, ο αποθηκάριος, ένας υδραυλικός και ο μάγειρας.

Οι μέρες στην Αγία Παρασκευή κυλούσαν η μια μετά από την άλλη, άλλοτε πιο γρήγορα άλλοτε πιο αργά, αλλά η ζωή είχε σταματήσει εντελώς. Ενώ μπορούσαμε να βγαίνουμε έξοδο όποτε θέλαμε, ακόμα και κάθε μέρα, κανείς δεν έβγαινε πιο συχνά από μια φορά τον μήνα. Κάποιοι δεν βγήκαν από το φυλάκιο, ένα μικρό οικόπεδο με δυο τρία κτίρια για τρεις ολόκληρους μήνες. Ο αποθηκάριος που ήταν δύο μέτρα ψηλός έπαιζε λίγο μπάσκετ τα απογεύματα, ο διαβιβαστής που περνούσε τη ζωή του μέσα στο ΚΕΠΥΚ έβγαζε τα απογεύματα μια καρέκλα δίπλα στην πόρτα και καθόταν εκεί φορώντας πολιτικά ρούχα. Εγώ τα πρωινά άκουγα στο ραδιόφωνο τις εκπομπές του χρηματιστηρίου, αν και δεν είχα μετοχές, ή διάβαζα τη Φυσική του Feynman, και το βράδυ σκοπιά ή τηλεόραση. Ο μάγειρας συνήθως μαγείρευε μόνο μεσημέρι. Αν και έκανα ένα νούμερο παραπάνω από αυτόν για να μαγειρευέι, επειδή ηταν καλό παιδί δεν του έλεγα τίποτα. Το βράδυ αν ρωτούσα τι θα γίνει με το φαγητό μου έλεγε να πάρω τυράκι από το ψυγείο, ντομάτες και ελιές ή κανένα αυγό για να κάνω ομελέτα, ή οτι θα παραγγείλουμε να μας φέρουν σουβλάκια.

Την μέρα της απόλυσης ήρθε ένα φορτηγάκι για να μας πάρει πίσω στο τάγμα. Αφήναμε πίσω αυτό που για λίγους μήνες ήταν το σπίτι μας. Όταν απομακρυνόμασταν η σειρά μου ο υδραυλικός, χωρίς να είναι ευαίσθητος άνθρωπος, άρχισε να κλαίει. Εκείνη την στιγμή συγκινήθηκα και εγώ αλλά κρατήθηκα και δεν δάκρυσα. Ίσως επειδή ήμουν πιο μεγάλος και είχα περισσότερες έννοιες για την ζωή που ξανάρχιζε.