To Youtube έχει πέντε πεντάλεπτες τανίες που γύρισε ο Mike Leigh το 1975. Χαμηλή ποιότητα εικόνας αλλά πρέπει να είναι δύσκολο να βρεθούν αλλού.
Ο Mike Leigh αναθέτει στους ηθοποιούς να ερευνήσουν τις λεπτομέρεις των χαρακτήρων των ταινιών του. Αυτή η ελευθερία που τους δίνει αντικατοπτρίζεται στο τελικό αποτέλεσμα. Οι χαρακτήρες αναπνέουν. Μπορεί κάποιος να μασήσει μια τσίχλα ή να ξύσει την κοιλιά του ή την μύτη του αν τον φαγουρίζει.
Old chums
A light snack
Είδα στο Ίντερνετ τον οργασμό της αγελάδας, το ριζότο και τους λουκουμάδες με μέλι της Όλγας Μαλέα.
Ο οργασμός της αγελάδας μου άρεσε κυρίως λόγω του θεματικού δίπτυχου φεμινισμός και επαρχία. Το Ριζότο δεν ήταν τόσο καλό. Χωρίς να είμαι σίγουρος για τον λόγο, μου έδωσε την αίσθηση οτι διαπραγματεύτηκε τους χαρακτήρες επιφανειακά. Ήταν σαν να έτρεχαν για να προχωρήσουν την υπόθεση της ταινίας χωρίς να έχουν τον χρόνο να εκφράσουν εσωτερικές λεπτομέρειες. Οι λουκουμάδες με μέλι μου άρεσαν ακόμα πιο λίγο. Θα μπορούσαν να είναι μια σχετικά καλή τηλεοπτική σειρά.
Πρόσφατα είδα στο Ιντερνέτ δυο ταινίες του Κωσταντίνου Γιάνναρη. Η πρώτη ήταν το "Από την άκρη της πόλης", μια άρτια ταινία που δικαιολογημένα απέσπασε τόσα θετικά σχόλια και βραβεία. Η άλλη ήταν ο "Δεκαπενταύγουστος" που αν και πάλι καλή σχετικά, άφηνε την αίσθηση οτι το όραμα του σκηνοθέτη δεν ολοκληρώθηκε.
Ο Δεκαπενταύγουστος είναι πιο δύσκολο εγχείρημα, π.χ. με περισσότερο συμβολισμό και χρήση παράλληλης αφήγησης. Επίσης λείπουν οι τεχνικές ντοκιμαντέρ που είχε το από την άκρη της πόλης οι όποίες, αν και δεν τις είδα σαν σκηνοθετικά τρικ, απλοποιούν τα πράγματα. Ύστερα από την επιτυχία του από την άκρη της πόλης ο Γιάνναρης καλά έκανε και προσπάθησε κάτι πιο δύσκολο κι ας μην ήταν τόσο καλό το αποτέλεσμα. Στο κάτω κάτω ο Joyce αφού έγραψε το Ulysses είχε την φιλοδοξία και την ενέργεια να προσπαθήσει να γράψει το Finnegans Wake.
Κάποιοι γράφουν ωραία μπλογκ που αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι η πιο εύκολη μορφή γραφής. Φαντάζομαι οτι κάποιοι από αυτούς θα έχουν την ενέργεια και την φιλοδοξία να προσπαθήσουν κάτι πιο δύσκολο και κάποιοι από αυτούς θα καταφέρουν κάτι καλό.
Αυτές τις μέρες είδα στο Ιντερνέτ δυο ταινίες του Νίκου Νικολαΐδη. "Ο χαμένος τα παίρνει όλα" και το "Θα σε δω στην κόλαση αγάπη μου".
http://www.greek-movies.com/movies.html
Ο χαμένος τα παίρνει όλα έχει πολλές ομοιότητες με τη γλυκιά συμμορία. Ίσως είναι και λίγο καλύτερο, αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που είδα την γλυκιά συμμορία και δεν τη θυμάμαι καλά. Το θα σε δω στην κόλαση αγάπη μου έχει κάποιες ομοιότητες με τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα αλλά δεν βλέπεται ευχάριστα.
Σε όλες αυτές τις τανίες διακρίνεται σαν επαναλαμβανόμενο θέμα αυτό που ο Νικολαΐδης περιγράφει: "Τον προσωπικό σου χώρο τον στήνεις μόνος σου, αποκλείεις ό,τι δεν θέλεις να μπει μέσα και μάχεσαι συνεχώς για να τον κρατήσεις". Το θα σε δω στην κόλαση αγάπη μου είναι προβληματικό γιατί προσπαθεί να περιγράψει εσωτερικούς χώρους χωρίς να πείθει οτι πραγματικά υπάρχουν. Ο χαμένος τα παίρνει όλα είναι μια ιστορία υπεράσπισης προσωπικών χώρων. Όταν οι ήρωες της ταινίας υπερασπίζονται τον χώρο τους με κάθε μέσο παύει να έχει σημασία αν αυτός υπάρχει ή όχι και έτσι η ταινία γίνεται λιγότερο εσωτερική.
Ίσως πάλι ο χαμένος τα παίρνει όλα να μου άρεσε περισσότερο γιατί έχει πιο πολύ δράση και κυρίως πιο καθαρή πλοκή.
Οι Out of the blue, ένα φοιτητικό γκρουπ από την Οξφόρδη, σε μια δημιουργική εκτέλεση a cappella. Δεν χρησιμοποιούν μουσικά όργανα, μόνο φωνητικά.
Sex bomb
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Αρχίζω το μπλογκ χωρίς να ξέρω ακόμα τι μορφή θέλω να πάρει. Θα είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο, ένα τετράδιο σημειώσεων ή κάτι άλλο;
Η εμπειρία από τα chat rooms, e-mail lists και ηλεκτρονικά forum με κάνει λίγο επιφυλακτικό. Θα δούμε.
