Local

Το local της καινούριας γειτονιάς είναι μια τυπική παραδοσιακή pub με χαμηλά ταβάνια, μικρά παράθυρα, και βαριά διακόσμηση. Αυτά τα κτίρια είναι σαν να σχεδιάστηκαν για να κρατάνε τον έξω κόσμο σε απόσταση. Ειδικά Σάββατο ή Παρασκευή βράδυ, μπορεί και να αρχίσεις να νιώθεις οτι ο υπόλοιπος κόσμος εξαφανίστηκε. Κι αν έχει κάποια παρουσία αυτή είναι χρονική, δεν είναι κάτι που βρίσκεται πέρα από τους τοίχους, αλλά κάτι που ξέρεις οτι θα έρθει σε μια δυο ώρες όταν η pub κλείσει.

Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί, ειδικά αργά το βράδυ όταν έχουν πιει μερικά ποτήρια. Εκεί που κάθεσαι πάντα θα έρθει κάποιος να σου μιλήσει. Ένας καλός άνθρωπος που γνωρίσαμε είναι ο Jimmy, που είναι 83 χρονών και παίζει πολύ καλό μπιλιάρδο για την ηλικία του. Μας είπε οτι ήταν στα εγκαίνια της pub, την δεκαετία του 50, αλλά δεν έρχεται συχνά γιατί το στέκι του είναι το Working Men's Club. Μια μέρα που είχε κερδίσει στο Bingo γύρω στις 50 λίρες επέμενε να μας κεράσει. Μετά τον κέρασα και εγώ, και μετά επέμενε να ξανακεράσει αλλά του είπα άσε καλύτερα μια άλλη φορά.

Κάθε Σάββατο έχει karaoke. Υπάρχουν δυο τρεις κοπέλες με ωραία φωνή που λένε πολλά τραγούδια η καθεμία και φαίνεται να το ευχαριστιούνται που γίνονται το κέντρο της βραδιάς. Ίσως μια μέρα σηκωθώ να τραγουδήσω, αλλά για την ώρα αυτό είναι μακρινό σχέδιο.

Μέχρι στιγμής, τις λίγες φορές που έχω πάει εκεί, δεν έχω δει καυγά, ίσως επειδή όλοι φαίνεται να γνωρίζονται με όλους. Το θεωρώ καλό σημάδι γιατί η γειτονιά είναι λαική και συχνάζουν λαικοί άνθρωποι, και ειδικά στην Αγγλία οι καυγάδες σε τέτοια μέρη συνηθίζονται. Αντίθετα στην Γερμανία δεν είδα ποτέ καυγά σε μπαρ ή στο δρόμο, και ούτε και στην Ελλάδα θυμάμαι ποτέ, αν και μπορεί η μνήμη μου να είναι επιλεκτική. Στο Fat Jack, το local μου πριν κάποια χρόνια, είχε καυγά τουλάχιστον μια φορά το μήνα. Συνήθως ήταν προς το τέλος της βραδιάς όταν όλοι είχαν πιει, και ήταν στιγμιαίος, ούτε που προλάβαινες να δεις τι έγινε. Αλλά μετά ο ιδιοκτήτης έκλεινε την μουσική και σταματούσε να σερβίρει για να αδειάσει γρήγορα το μαγαζί και να μην έχει μπλεξίματα. Ήταν λίγο σουρεαλιστικό και ένιωθα κάτι ανάμεσα σε μελαγχολία και απορία. Τη μια στιγμή φωνές, γέλια, τραγούδια, It's raining men hallelujah, Wake me up before you gogo, και ένα κλίμα γενικευμένης ευθυμίας, και την άλλη στιγμή ησυχία, σπασμένα ποτήρια, ματωμένα κεφάλια.