Coetzee

Τον Coetzee τον πρωτοάκουσα το 2003 όταν πήρε το Νόμπελ λογοτεχνίας. Από αυτά που είχα διαβάσει τότε στις εφημερίδες, κατάλαβα οτι πρόκειται για πραγματικό διανοούμενο, αλλά παρόλα αυτά δεν αγόρασα κανένα βιβλίο του. Μόλις φέτος διάβασα το Youth και το The life and times of Michael K.

Κάτι παρόμοιο μου είχε συμβεί πιο παλιά με το Και με το φως του λύκου επανέρχονται της Ζυράννας Ζατέλη. Από αυτά που είχα ακούσει για το βιβλίο και την συγγραφέα πίστευα οτι θα άξιζε να το διαβάσω, αλλά λίγο η καχυποψία μου με την ποιητική ακροβασία του τίτλου, λίγο οτι τότε ήμουν και ψιλοαντιδραστικός, τελικά δεν το διάβασα ποτέ.

Και το Youth και το The life and times of Michael K. μου άρεσαν, και μπορεί αργότερα να διαβάσω και άλλα βιβλία του Coetzee, αλλά δεν ήταν τα αριστουργήματα που έλπιζα. Ειδικά το τέλος και των δυο βιβλίων ήταν προβληματικό. Στο Youth το τέλος ήταν τόσο αναξιομνημόνευτο, που λίγες μέρες αργότερα αναρωτιόμουν αν πραγματικά το είχα τελειώσει ή είχαν μείνει ακόμη κάποιες σελίδες να διαβάσω. Δεν λέω ότι στο τέλος κάθε βιβλίου πρέπει να συμβαίνει κάτι συγκλονιστικό, το Ulessys τελειώνει με τον μπερδεμένο εσωτερικό μονόλογο της Molly, και είναι αριστούργημα. Στο The life and times of Michael K. το τέλος μου φάνηκε ακόμα χειρότερο, σχεδόν κακοτεχνία. Σαν να ήθελε ο συγγραφέας να πει κάτι με μια αλληγορία, αλλά καλλιτεχνικά δεν του βγήκε.

Αναρωτιέμαι αν τελικά θα διαβάσω κάποιο βιβλίο της Doris Lessing που κέρδισε το φετινό Νόμπελ. Επειδή έτσι κι αλλιώς δεν με βλέπω να διαβάζω και πολύ σύγχρονη λογοτεχνία, ίσως το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να διαβάζω βραβευμένους συγγραφείς. Από την άλλη, το να τρέχεις κάθε χρόνο να αγοράζεις τα βιβλία του τελευταίου που πήρε ένα βραβείο καταντάει μπανάλ.